LARA CASTRO LEMA
4º ESO-C
Hai uns meses, formando parte de “Comenius “, un proxecto ecolóxico da Unión Europea, tiven a sorte de poder viaxar cunhas cantas persoas máis, a unha congregación dos cinco países participantes no proxecto. Así que fomos a dirixirnos cara o norte, case ata o teito de Europa, a Estonia.
Neste considerablemente pequeno país confluíron as culturas turca, Estonia, italiana, francesa e por suposto, a española. Pero non vou falar de toda a viaxe porque a verdade, coñecín a tantas persoas, cousas e lugares que probablemente, isto acabaría semellando unha novela. E é que as viaxes bríndante moitas historias que contar aínda que sexas unha nena, ou máis ben, sobre todo por iso.
Teño que aclarar que o país anfitrión acolleunos nas casas dos rapaces e rapazas participantes en Comenius.
Cando chegamos a Kethna, un pequeno pobo a unha hora distante da capital e onde se atopaban os nosos anfitrións, esperamos a que viñeran a recollernos. Creo falar por todos cando digo que nos sentíamos como cartas sen destino, extraviadas e devoltas a un remite ao que non pertencían, esperando que nos aceptasen.
A miña nena chamábase Diana e con dezaseis anos vivía nun piso do antigo réxime ruso, que ademais de ser o típico bloque de cemento inexpresivo, lucía a “marabillosa” pegada do que foi un incendio que queimou xustamente a parte do edificio na que se aloxaba Diana. O piso estaba preto do instituto e compartíao co seu irmán máis vello, a quen non puiden coñecer por circunstancias que carecen de importancia.
Chamoume e eu seguina, deixando a miña irmá atrás, comezando xa a botala de menos. Acompañábaa unha rapaza que semellaba ser da súa idade e que me presentou como Kelly, a súa veciña e amiga.
Leváronme primeiro a casa para que me instalara, mentres Diana me falaba (sempre en inglés) dos seus plans, esforzándose con toda a súa alma para que eu me sentise cómoda, nunha situación que rara vez o é.
A miña anfitrioa era xenial, pero era desas persoas que so deixan saborear a súa xenialidade cando se constrúe unha confianza mutua, e a verdade e que o primeiro día as dúas estabamos un tanto superadas polas nosas circunstancias: ela quería que non me sentise incómoda e eu quería facerlle entender que non me sentía incómoda (valla a redundancia), pero ningunha das dúas sabía como. E é que moi ao meu pesar, a miña perspicacia ao expresarme afúndese bastante cando me vexo de súpeto nunha situación na que teño que empregar outro idioma, e ata que me afago, podo dar a impresión de non comprender nada ou de ser condescendente. O segundo é o que máis odio.
Sorprendeume moito un xesto de Diana que me demostrou que ela tamén estaba insegura, e que me tranquilizou en certo modo. E é que de súpeto preguntoume, ante a mirada interesada de Kelly: “En España tedes algún prototipo de persoa nórdica? Quero dicir, dise algo de nós?” Eu quedei pensando un segundo e díxenlles: “Non que eu sepa. Algo como que? Indicáronme unha lenda urbana que agora non recordo e volvinlles dicir que nunca escoitara nada parecido. Eu só quería tranquilizalas e facerlles entender que non tiña ningún tipo de prexuízo cara elas, pero en realidade sabía que moitas persoas pensan que os nórdicos son fríos, no sentido de que non expresan os seus sentimentos, pero por algunha razón non atopei conveniente dicirllo, pois mentres eu non o crese, non tiñan de que preocuparse.
Despois dunha visita turística pola casa e de instalar a maleta no chan do meu cuarto, Diana e Kelly leváronme ao único establecemento de Kethna onde podías comprar comida.
Percorrín con curiosidade os estantes do pequeno ultramarino buscando marcas que hai tamén en España (ata nun supermercado podes atopar un referente cando te sentes perdido) e sorprendeume o feito de que entre centos de produtos , só atopei brillando entre o marketing estranxeiro, unha palabra sobre un cartón verde: “Activia”. Non puiden evitar rir, o que estrañou ás miñas compañeiras que, tras coñecer o meu reencontro idílico cuns iogures, insistiron en comprarmos. Convidáronme a uns doces típicos cun nome impronunciable, e así, unidas polo sabor frío e doce dun alimento, pululamos polos arredores de Kethna, mentres elas interpretaban o seu papel de guías fantasticamente.
Chegamos ao cume do momento cando decidiron levarme polo bosque onde adoitaban pasear. Era un conxunto sinxelo de árbores xemelgas, un ecosistema simple (todo o simple que pode ser un ecosistema) pero aínda así, pareceume moi bonito. O camiño desembocaba nunha ponte que sobrevoaba un fío de auga e que á súa vez, apoiaba o seu extremo na linde dun prado. Era un prado enorme e extremadamente verde. Sempre penso, ao tentar describilo, que é como eses campos infinitos nos que se perden as vidas dos soldados, entre canóns e traxes azuis, brancos ou vermellos, nos que un comandante altivo, no cume do seu cabalo, da un discurso motivador aos ollos descompostos e mortos de medo que escrutan as súas posibilidades de volver a casa, antes de lanzarse polo campo verde, berrando, ata manchalo de vermello. Non o entendo, pero esa foi a miña impresión daquela extensión chá e apracible.
Sentamos as tres na ponte, e cos pés bailando no aire e cara a cara co solpor, comezaron a falarme do que esperaban da vida, da situación do seu país e das dificultades que esa situación impoñía ao seu futuro. Ese intre tan sinxelo foi sen dúbida un dos meus favoritos de toda a viaxe, e para min, foi un descanso para os meus nervios e combustible para as miñas expectativas.
Compartín a experiencia con moitas persoas diferentes, e en realidade, Diana case nunca era unha de elas. Creo que probablemente atopei unha complicidade maior con outros rapaces e rapazas, que con ela só tiña cando estabamos na casa. Pero dalgunha forma fomos construíndo unha rutina xuntas, que aínda que fugaz, uniunos considerablemente.
E coma sempre, chegou o momento da despedida.
Abracei a todos os que tiña que abrazar e chorei cos que tiña que chorar, que para a miña sorte ou para a miña desgraza, foi a totalidade do equipo Comenius, mesmo os que regresaban comigo para España.
E entre tanto choro, Diana achegóuseme cos brazos abertos e comecei a chorar aínda máis. Entón, esa nena que tiña a calidade intrínseca, a lenda nórdica de non mostrar os seus sentimentos, comezou a chorar. Deume unha bolsa con agasallos para a miña familia e para min, e un debuxo que o seu irmán pequeno me fixera e dedicara esa mesma mañá, cando o coñecín. Ao ver esa flor chea de cores, torta e esmirrada, e as doces palabras que me escribira, case me rompo en anaquiños.
- Moitísimas grazas! É precioso - díxenlle. Non podía falar, semellaba que me amarraran a gorxa cunha corda ardendo. Abrazámonos outra vez e díxenlle que a ía botar moito de menos, mollándolle todo o ombro coas miñas bágoas. Ela díxome o mesmo, e cando cría que xa rematara, que agora tocábame chorar por outro dos meus amigos ollou cara min, e esforzándose por dicir as palabras axeitadas dixo: "Xa sabes". E deseguido miroume, chorando e nun español perfectamente pronunciado soou un: "A miña casa é a túa casa".
Conmoveume de tal forma que me dixera iso que comecei a chorar moito máis que antes, e aínda que a atadura que oprimía a miña gorxa xa esnaquizara as miñas cordas vocais, díxenlle como puiden que a miña tamén era a súa casa. E como unha carta extraviada que volve ao seu remite, desta vez ao que pertencía, retornamos á casa, deixando no teito de Europa un país moi pequeno, pero cheo de persoas moi grandes. Lara Castro Lema 4º ESO-C
Ningún comentario:
Publicar un comentario