NAI CORAXE

Un curso máis volveu o Grupo de teatro Arjé do IES Breamo de Pontedeume.Desta volta, o pasado 8 de outubro, representou Nai Coraxe no salón de actos do noso Centro para o alumnado de segundo de bacharelato e os da optativa de literatura universal. Cunha ducia e algo máis de actores, algúns dos cales xa nos é moi familiar, fixeron a delicia do noso alumnado durante máis de hora e media. Recollemos aquí uns breves fragmentos das impresións que tiraron os alumnos de Universal do espectáculo.

Na miña opinión todos os actores tiñan moi boa entoación e dicción. Malia isto, e aínda que soe contraditorio, a mellor actuación, sen ningunha dúbida, foi a da moza muda, Catarina. A dificultade que entraña facer dunha persoa muda é moi grande e desenvolverse desa forma polo escenario expresando tanto sen dicir palabra. Conseguir comunicar todo o que comunica esa rapaza sen dicir nada, paréceme algo espectacular.

[…]

En resumo, paréceme unha obra fenomenal e este Grupo (que xa tiña visto noutras ocasións) paréceme moi bo, sobre todo para ser actores da nosa idade. Vin grupo de adultos que non lles chegan aos talóns. Merecen un grande recoñecemento.

FANY SÁNCHEZ LÓPEZ, 1º G

Na escenografía, o que máis me atraeu é a carreta ambulante de Nai Coraxe, o seu único sustento, na obra obxecto que se transforma en varios escenarios. Os sons da música van moi compasados coas escenas representadas.

Os valores que salientan na obra son: valentía, por parte de Catarina que seguiu tocando o tambor para avisar as persoas da cidade da chegada dos soldados, aínda que estivese en perigo; amor, da nai polos seus fillos; perseveranza de Nai Coraxe; amizade cara a Yvette e o cociñeiro; egoísmo e cobiza do diñeiro… A mensaxe da obra pode ser: sacar vantaxe das desgrazas dos demais pode saír caro.

ALEXANDRA ARREDONDO, 1º G

A obra trata sobre a guerra, cunha posta en escena que se podería considerar perfecta. O escenario e a decoración teñen un estilo minimalista, nos que só usaban un carro que contiña todo o necesario para o funcionamento da obra.

BORJA PUENTES, 1º F

A obra conta con diferentes personaxes e gran variedade de interpretacións. Polo xeral, todos os personaxes tiveron unha boa posta en escena, cunha boa entoación e boa mímica. Por suposto, cabe destacar a excelente interpretación da filla menor de Nai Coraxe, que non era un personaxe nada doado. A rapaza era muda, pero a actriz logrou empatizar co público sen necesidade de empregar as palabras. Outro personaxe sobresaliente foi a propia protagonista, Nai Coraxe; por parte da actriz, moi boa actuación, cunha entoación excelente.

Polo xeral, o decorado era moi minimalista, demasiado para o meu gusto. O único elemento empregado na representación deste drama foi un carro, que resultou ser tremendamente versátil, xa que funcionou de mesa, taberna, fogar e, por suposto, de propio carro.

ELENA PICALLO, 1º F

Nai Coraxe é unha obra escrita por Bertolt Brecht, que nos conta unha emotiva e cruel historia sobre a guerra. A obra representada polo Grupo de teatro de Pontedeume era unha versión ambientada no século XX, o cal penso que é unha decisión acertada, pois fixo que o público (a maior parte xuvenil) se sentise máis cerca dos personaxes.

A posta en escena estivo ben realizada e moi profesional. Con elementos non moi numerosos lograron cautivarme…, aínda que teño que ser crítica coa maquillaxe, sendo Nai Coraxe a única excepción. O sangue non era realista nin as barbas e os bigotes. En xeral, a ambientación, a estética pareceume das mellores cousas xunto á música. A elección musical e os ruídos, sempre sincronizados, fixeron a obra moito máis emotiva.

MARTA CASTRO, 1º  G

Nai Coraxe representa a vida cotiá dunha pequena familia que ten que abordar os conflitos bélicos que ocorren no país, intentando vender provisións aos soldados. Dá que pensar en que o que para moitas familias é unha miseria, desgraza, morte e desfeita, para outras é o único modo de vivir.

CARLOS RIVERA, 1º G

Gustoume o escenario aínda que cando se estaban a cambiar deberían de pechar as luces para que non se vise. O moble principal era un carro de cabalos, pero tirado por persoas, que servía para vender produtos e para taberna. As luces non cobraban importancia, a diferenza coa música que estaba ben e acorde coas escenas.

CANDELA QUINTíA, 1º F

Ao longo de toda a obra realízanse tres cambios de escenario. A carreta sempre sengue presente, dando a entender que é o elemento central da obra.

Creo que os temas que trata esta obra son as miserias da guerra, os conflitos relixiosos, a persecución e o enrolamento no exército…

LUCÍA CABAÑAS, 1º G

"O apóstolo"

Ficha desta película galega de animación 

nominada ao premio GOYA 2014:
Título orixinal: O Apóstolo

Ano: 2012

Duración: 72 min.

Director e guionista: Fernando Cortizo

Música: Xavier Font e Arturo Vaquero

Fotografía: Matthew Hazelrig

Productora: Artefacto producciones

Xénero: Animación. Fantástico. Intriga. Terror | 

Stop Motion. Claymation (Plastilina)

Web Oficial: http://www.oapostolo.es/

O martes, 17 de decembro, o alumnado de primeiro de bacharelato asistiu á proxección do filme O Apóstolo no cine Dúplex de Ferrol. A actividade estaba organizada polo Equipo de Normalización Lingüística.

A película conta unha historia de misterio ambientada no Camiño de Santiago. Sinistros anciáns, estrañas desaparicións, peculiares sacerdotes... conflúen nunha trama chea de suspense e intriga.

Considérase a primeira película de animación stop-motion estereoscópica de Europa...

Así a ollaron desde a butaca os nosos alumnos.

RECENSIÓNS Á PELÍCULA “O APÓSTOLO”

1º  BACHARELATO D

Andrea Durán: Impresionoume que fixeran unha película de temática tan complexa con plastilina.

Iria Rodríguez: O protagonista actuaba como unha persoa excesivamente inocente. Non tiña moita credibilidade.
Carlos R.: Unha obra escura e hipnotizante, disfrazada dun conto infantil.
Yolanda Lage: Non me esperaba que un pobo tan, aparentemente, tranquilo ocultase tantos segredos.
Lara Sanesteban: Tema impactante, non me esperaba a trama da Santa Compaña con ese título.
María García: Tema de interese sobre os mitos galegos e os seus rituais.
Tamara Meizoso: Gustoume que enfocase a fe cristiá desde un punto de vista diferente, tétrico e místico.
Sofía Loureiro: Obra aparentemente sinxela e infantil, pero sorprendentemente elaborada.
Francisco Núñez: Boa película, causoume impresión a mentalidade e personalidade do arcipreste.
Ten un tema acertado, no que se relaciona con Galicia.
Paula García: Aparentemente sinxela, pero unha gran historia.

Días sen gloria

O pasado 10 de abril desprazámonos a Compostela para asistir á representación de Días sen gloria de R. Vidal Bolaño, feita polo CDG. A actividade organizouna o Departamento de Lingua galega e literatura e mais o Equipo de Normalización Lingüística.

A seguir ofrecemos unha escolma das valoracións feitas por alumnado de 2º A de Bacharelato:

OS MÁIS PRECAVIDOS

Durante varios minutos deixámonos levar polo que o autor nos quería transmitir: sensacións, impresións e todo o que representa o Camiño de Santiago. Todos somos camiñantes nun camiño que representa a vida.

JUAN FERNÁNDEZ OTERO

Días sen gloria, en principio, era unha obra teatral bastante complicada desde o meu punto de vista. Aparecían personaxes que non tiñan moita relación… Pero, a medida que pasaban os minutos, era máis e máis entretido; camiñaba con eles cara a Santiago e sentía os momentos ledos mesturados con enfrontamentos por parvadas.

RAQUEL ESPINOSA VÁZQUEZ

Trátase dunha obra cun comezo lento que semella ser aburrida ao comezo, pero que toma un cambio brusco co encontro dos personaxes cun gran sentido cómico. Sen embargo, o remate da obra é deficiente en canto a efectos especiais, pero co gran simbolismo que mostra a fin do camiño.

PABLO GONZÁLEZ PÉREZ

Persoalmente gustoume, sobre todo polo sentimento que teño cara ao Camiño, o cal recomendo facer, e que se vexa esta obra para entender moitos dos significados que se lle atribúe a este.

LUCÍA CHEDA ABELLA

Sinceramente, a obra sorprendeume bastante e esperaba bastante menos dela, posto que me defraudaron algunhas obras en galego. Por iso mesmo recomendo vela, a pesar do final que non me gustou…

ÁLVARO LÓPEZ FERNÁNDEZ

Foi unha obra sorprendente, moi diferente ao esperado. Nun escenario único e con poucos actores, conseguiu transmitir perfectamente as sensacións e sentimentos que tiñan os personaxes ao longo do Camiño de Santiago. É recomendable por ser unha obra diferente pola decoración con cordas, a música feita con elementos artesanais e coa voz dos propios actores.

ALBA PAZ FERNÁNDEZ

…en canto ao material escenográfico pareceume un pouco deficiente en relación co que a obra quere transmitir, por exemplo no momento final cando se produce a morte do protagonista, xa que a forma en que o matan non é moi crible.

ADRIÁN LÓPEZ MARTÍNEZ

Pareceume unha obra moi interesante en diferentes sentidos, pero quizais algo extensa.

RAQUEL MUÍÑO SOUTO

Impresionoume moito que a musicalidade a crearan os propios actores, cantando ou con instrumentos cotiáns. Gustoume que os actores interpretaran diferentes personaxes, pero non me gustou o final (a morte do protagonista), porque preferiría que os protagonistas acabaran xuntos. Ademais agradoume que a obra mesturase traxedia e comedia.

MARTA CHAO PLATAS

É  unha experiencia que moita xente debería facer, porque é boa tanto na aprendizaxe coma nos valores persoais, xa que a nosa vida é coma un camiño que debemos facer.

SILVIA FERNÁNDEZ DÍAZ

A obra trata sobre o Camiño de Santiago, este Camiño representa a nosa vida. Dános a valiosa lección de que non hai que xulgar a unha persoa pola primeira impresión, tal e como lles sucede aos dous protagonistas, xa que ambos comezaron o camiño desconfiando un do outro e, ao final, acaban namorándose.

LUCÍA VIÑES GARCÍA

Roberto Vidal Bolaño (1950-2002), autor de Días sen gloria

OS MÁIS ENTUSIASTAS

Días sen gloria foi a representación teatral en lingua galega máis entretida e apaixonante que nunca vira antes. Desde a miña butaca tiven a sensación de estar inmersa na historia, coma se soamente estivésemos os actores e eu; disfrutando dunha cantidade de sensacións indescritibles. Recoméndolla a todo o mundo, xa que, ademais de entreter, móstranos a historia do Camiño de Santiago, o cal milleiros de persoas realizan desde diferentes lugares do mundo para vivir unha experiencia única, que en ocasións está cargada de relixiosidade, como en Días sen gloria, mostrándonos a esperanza dun milagre ou simplemente por disfrutar dunha nova experiencia.

SARA GARCÍA RICO

A obra Días sen gloria estivo moi ben representada e os efectos sonoros foron maxistrais. Chamoume moito a atención os instrumentos  e a forma en que se empregaron para crear o ambiente da obra. Tamén é incrible o papel dos personaxes, que non só interpretan a obra, senón que son os encargados de crear os seus adornos musicais.

O argumento da obra reflicte a importancia da tradición do Camiño de Santiago, pois é un camiño de reflexión sobre o sentido da vida.

Persoalmente, recoméndolle esta obra a todas as persoas, desde os máis pequenos ata os maiores, desde os máis veteranos  ata os menos interesados neste tipo de espectáculo, pois é unha obra que non defraudará a ninguén.

FRANCISCO XABIER CASTRO SEQUEIRO

Sorprendeume o ben que se pode adaptar unha obra teatral á escena con poucos elementos: un carro, os traxes de cada personaxe e instrumentos musicais variados para crear o ambiente de cada escena.

É unha peza que, para min, vai captando pouco a pouco o interese do espectador, e apta para un variado público, que, ademais, esconde unha metáfora: a vida é un camiño (simbolízase co Camiño de Santiago), xente nova, ambientes novos, obstáculos… Así é a vida. O noso día a día é un paso máis no camiño.

Gustoume tamén o feito de que os personaxes non foran heroes perfectos, senón xente real, con problemas reais e cos seus propios obxectivos.

SARA PORTAS VALDIVIESO



Cosendo sombras

ÁNXELES SEOANE

Convidada polo Departamento de Normalización e Dinamización Lingüística asistín o 28 de  setembro á estrea, no Auditorio Torrente Ballester, da peza teatral Cosendo sombras, da autora Pim Patinho. Embargoume a emoción case dende o principio.

         O espazo escénico é un obradoiro de costura perto do Hospital de Caridade, en Ferrol,  onde se mesturan dun xeito natural, a Sra. Amelia, as súas aprendizas, clientas acomodadas e xentes de aquí e de acolá, procedentes dos barrios de fóra de portas, da propia Madalena, da outra banda e das aldeas veciñas, que coa súa presenza, directa ou indirecta no discurso teatral, van tecendo un tapiz intrahistórico da nosa Historia máis recente do século XX.

Un momento da representación de "Recendo Sombras"

O tempo de ambientación vai dende a 2ª República (Acto I) ate ós miserentos primeiros anos da posguerra (Acto II).  Dunha situación confortable, leda e  chea de ilusións no Acto I: Elvira, a moza da Madalena,  quere  ir a Universidade, Rosiña gosta de ir á escola de D. Amaro- mestre que segue os preceptos da Institución de Libre Enseñanza-, Irene está namorada, Carme  vai casar,  fan teatro, rin,  recitan versos, discuten amigablemente e até se fan cóxegas. De cando en vez, pasan polo obradoiro Xurxo o mandadeiro, Manuel o mariñeiro de Mugardos e Emilio o subministrador de patacas e así progresivamente imos familiarizándonos coa veciñanza. Algúns incluso mocean ás costas de dona Amelia. Pasamos ao Acto II, estruturado en dúas partes (Febreiro 1937 e marzo de 1941), onde todo vai mudando a peor. O intuímos xa a través da linguaxe eufemística que dona Amelia e as súas  aprendizas  do obradoiro empregan para non asustar a Rosiña. O estoupido da guerra civil torna o acolledor obradoiro nun lugar tristeiro, preñado de medos, inseguridades, enfermidade, ausencias e morte. Malia todo iso, perdura o amor, o compromiso, a tenrura e a solidariedade.

Nas súas conversas os visitantes do obradoiro van introducindo referencias a personaxes ilustres (Rosalía de Castro, Concepción Arenal, Castelao…) e outros carismáticos da contorna mais próxima como Carvalho Calero, Amadita García, Xaime Quintanilla, o mestre López Bouza, sen esquecer outros de moita sona por  outras razóns: Aurora Rodríguez e a súa filla Hildegart . Estas referencias literarias, sociopolíticas e culturais apórtanlle á obra un valor testemuñal  único.

      Cosendo sombras é unha emotiva testemuña que nos fai reflexionar sobre os erros cometidos no pasado, é tamén un xeito de reivindicar a Memoria histórica do pasado: medos, denuncias sen fundamento, tortura, fusilamentos, ausencia de liberdades, perda de dereitos fundamentais, fame, enfermidade, morte de inocentes. En definitiva,  miseria física e espiritual do ser humano.

Cosendo sombras ten ademais un marcado carácter didáctico. Obra pensada non só para a posta en escena, senón especialmente para traballar na aula. Concibida como unha ampla unidade didáctica, na que a  súa autora Pim Patinho, vos convida  a revisar o modus vivendi das xentes de entón, cos seus oficios singulares: costureiras, mariñeiros, redeiras, mandadeiros, lavandeiras, labregos, traballadores do naval. Convídavos  tamén a valorar certos costumes da época: mocear, pasear o vespertino, merendar chocolate, convidar con guindas, visitar os presos, viaxar en lancha. Interesante para desenvolver na aula é o estudo da rica temática (República, Golpe de estado, Ideoloxías, Igrexa, Galeguismo, Guerra Civil, Posguerra,…). Outros aspectos salientables son os fitos históricos que atinxen máis de preto o noso Ferrol e a súa comarca, así como as diferenzas de vida entre o rural e o urbano e mesmo entre campo, industria e mar.

Dicíavos ao inicio deste comentario, que tanto a  posta en escena como  o seu contido,  emocionáronme  dende o principio. É unha obra moi pensada , cun guión  moi ben artellado estruturalmente. As personaxes , polo que din e polo que fan, teñen peso e entidade psicolóxica propia, por iso son quen de engaiolarnos e conmovernos. Eu, sentinme especialmente identificada cos sucesos referidos á guerra civil acontecidos,  na miña aldea (San Mateo de Trasancos, Narón), postos en boca do labrego Emilio. Estas desoladoras historias de presos, escapados, emparedados, de sindicalistas fusilados,  coñecíaas  dende a miña nenez, porque eran os dramáticos contos que miña avoa me contaba, nas longas noites   de inverno, ao carón da lareira. Souben, ao rematar a función,  que a autora  empregou como fontes para a documentación da súa obra a  dúas Nenas da Guerra: Juana de Segundo, natural de S.Mateo, e Antía Peña, da Graña. Para elas toda a miña admiración e homenaxe.

Pim Patinho conseguiu, dalgún xeito, que todas esas sombras esvaecidas na nosa memoria, recuperen o protagonismo  merecido. Son os heroes e as heroínas anónimas, que sen transcender a Historia con maiúsculas, fixeron grande a historia do noso pobo.

Pim Patinho, no centro da imaxe, é profesora de Lingua e Literatura Galega do IES "Carvalho Calero" de Caranza, Ferrol.

"Enrugas", a película

O pasado 18 de decembro, no marco da colaboración entre a Coordinadora de Equipos de Normalización Lingüística e o Concello de Ferrol, alumnos de 1º de bacharelato do noso centro visitaron o Cine Dúplex para ver a película Enrugas. Algúns deles dannos a súa opinión sobre a obra nas seguintes recensións:



Dous fotogramas de Enrugas (2011), multi-
premiadofilme de animación 2D para publico
adulto, dirixido por Ignacio Ferreras e
producido en Galicia (Perro Verde Films).

 ALEXANDRE DACOSTA DIEHL 

(1º E BACH.)

Na miña opinión, a película Enrugas é moi útil para facer reflexionar a un e informalo sobre a realidade, porque eu, polo menos, antes de vela, non era moi consciente da situación dalgúns anciáns que viven encerrados nun Centro para a terceira idade. Xa tiña oído falar antes que en moitas destas residencias non trataban ben os anciáns que vivían nelas, pero tras ver a historia de Emilio, xunto ao seu compañeiro de cuarto, Miguel, abriume os ollos e fíxome pensar no monótona e triste que pode chegar a ser a vida nun Centro desta clase. Tamén a personaxe de Miguel, o compañeiro de cuarto e posterior amigo do protagonista, axuda a un a pensar en que as aparencias enganan e que alguén non ten por que ser o que pensamos a primeira vista, xa que Miguel parece vil e insensible en moitas ocasións, porque se aproveita da penosa situación e condición mental doutros anciáns para lucrarse. Todo isto fai pensar ao protagonista que a carteira, o reloxo e uns calcetíns llos roubaba este. Emilio descobre ao fin que el non lle roubara eses obxectos e fora cousa del mesmo, que comezara a padecer os primeiros síntomas do alzheimer, o que os gardara, á parte de que o compañeiro de cuarto demostra o seu aprecio por Emilio e o seu lado bondadoso intentando salvalo cando pensaba que este ía afogar.

No libro Enrugas, escrito e debuxado

por Pablo Roca (Premio Nacional de Cómic

 2008) está baseada a película do mesmo título

XEREZADE ANSEDES (1º E BACH.)

Enrugas é unha película producida coa colaboración da TVE e da TVG. Trátase dunha historia dramática, aínda que con tintes humorísticos, na cal se mostra o cruel efecto do paso do tempo e do avance da vellez, que aparece como un proceso devastador capaz de acabar cos recordos de toda unha vida.

O protagonista é Emilio, un home de avanzada idade que sofre Alzhéimer. Debido ao difícil que é coidar a alguén con esta enfermidade, o seu fillo ingrésao nunha residencia de anciáns. Alí, Emilio comproba as duras condicións da vellez e, ademais, ten que superar os problemas que lle causa a súa enfermidade. En todo momento estará acompañado de Miguel, un residente que sabe aproveitarse das situacións dos seus compañeiros en beneficio propio, e que irá cambiando de parecer e de forma de actuar ao ter que tratar coa enfermidade de Emilio.

Todo este proceso dramático culminará nun final algo positivo, no que Emilio acaba consumido pola súa enfermidade, pero ten a Miguel, que o coida en todo momento.

TAMARA BRAÑAS SEÑOR (1ºE Bach.)

O tema principal desta historia é o Alzheimer. O protagonista da película é un ancián que nos seus tempos mozos fora o director dunha sucursal de banco. A súa familia méteo nunha residencia de anciáns e é alí onde este personaxe se dá conta de que padece esta enfermidade. A min, persoalmente, paréceme unha historia moi triste, aínda que o realizador da película intenta darlle un toque de humor, poñéndoa en debuxos… 

ANTÍA GRUEIRO CHEDA (1ºE Bach.)

Chamoume a atención a escena na que unha señora estaba mirando pola ventá. Ela pensaba que ía viaxando nun tren. Imaxinábase que as persoas que entraban na habitación eran os revisores ou novos pasaxeiros. Ela invitou a pasar a viaxe ata a última parada á señora que entrara na habitación. Gustoume a forma de interpretar os últimos anos da vida co traxecto que fai o tren á última parada, a morte.

NOELIA RAÑAL CANOSA (1ºE Bach.)

Recomendaríalle esta película á xente máis nova, porque lles serviría para darse conta da situación que padecen estas persoas e incluso os seus familiares, e dos efectos que a vellez pode chegar a provocar nas persoas maiores.

"O fútbol é así"

ESPERANZA VÁZQUEZ DOPICO. 2º F BACH.

Gozar coa obra “O Fútbol é así”, actividade organizada polo Departamento de Normalización o pasado mes de novembro, foi para min un privilexio. Poder aprender cousas novas e, sobre todo, asistir a unha representación teatral  foi algo moi especial debido ao amor que sinto polo teatro.

Unha das moitas ideas equivocadas que ten a maioría da xente sobre o prestixio da obra, é asociar o éxito ou unha grande representación  cos cartos invertidos, o número de actores, o vestiario ou os espectaculares escenarios…, algo que en moitos casos é ficticio ou pouco relevante como se demostra nesta obra montada con moi poucos medios económicos,  a cal ten como obxectivo poder transmitir ao público a mensaxe do que é o mundo do fútbol, un mundo asociado coa idea machista en moitos casos, que se sobrepón aos diferentes problemas que pode ter a sociedade  paralizándose por un encontro deportivo no que a única figura protagonista é o mellor xogador de cada equipo sen dar a oportunidade a outros xogadores menos relevantes. 

Sen dúbida somos poucos  os que valoramos a obra sen fixarnos na simple aparencia.

Unha vez vista a representación creo que hai que destacar o gran traballo que realizan os actores, posto que só dúas persoas con sinxelos cambios de vestiario son capaces de transformarse en personaxes totalmente diferentes.

Tamén penso que a idea da música para marcar o tempo de cada suceso ou cantar na maioría dos casos o ocorrido na escena fai que a obra sexa moito máis amena e capte antes a atención do público.

Por outro lado facer a obra en galego  é algo moi interesante para que a xente como nós sexa quen  de ter presente o noso o idioma, podendo asocialo tamén con aspectos cotiás e divertidos como foi este. 

En xeral opino que a representación estivo moi ben e que foron capaces de transmitir a idea proposta: ensinar como é o mundo do fútbol en clave de humor.

ANA ISABEL LÓPEZ DURÁN.  2º F BACH.

“O Fútbol é así” consiste nunha parodia do mundo do fútbol. Nela aparecen dous personaxes interpretando varios papeis á vez: fixeron de afeccionados, comentaristas e xogadores de fútbol (neste caso, Ramón era a estrela da Selección e Vicente, o eterno suplente).

As situacións dadas entran dentro do común: dous amantes do fútbol vendo o partido, os comentaristas describindo o partido, os xogadores no vestiario discutíndose e preparándose antes de saír ao campo.

Aparentemente, a obra é realmente graciosa, cumpre a súa finalidade: entreter o público. É sinxela de comprender e seguir, non usa palabras complicadas ou tecnicismos. O tema elixido é acertado, posto que, aínda que non lle gusta o fútbol a todas as persoas, é un fenómeno de grande actualidade. O ritmo das cancións tamén é axeitado, porque se poden recoñecer doadamente, e as letras inventadas polos artistas eran moi cómicas e orixinais.

Mais, por outro lado, nalgúns momentos a obra fíxose un pouco pesada, as cancións alongábanse moito e parecían interminábeis. Algúns xestos e expresións parecían fóra de lugar ou eran moi esaxerados.

En xeral a obra estivo ben, os autores desempeñaron ben os seus papeis e cos xestos e coas palabras conseguiron que o espectador vivira as situacións.