Uns días en Kethna

LARA CASTRO LEMA 
4º ESO-C

Hai uns meses, formando parte de “Comenius “, un proxecto ecolóxico da Unión Europea, tiven a sorte de poder viaxar cunhas cantas persoas máis, a unha congregación dos cinco países participantes no proxecto. Así que fomos a dirixirnos cara o norte, case ata o teito de Europa, a Estonia.
Neste considerablemente pequeno país confluíron as culturas turca, Estonia, italiana, francesa e por suposto, a española. Pero non vou falar de toda a viaxe porque a verdade, coñecín a tantas persoas, cousas e lugares que probablemente, isto acabaría semellando unha novela. E é que as viaxes bríndante moitas historias que contar aínda que sexas unha nena, ou máis ben, sobre todo por iso.
Teño que aclarar que o país anfitrión acolleunos nas casas dos rapaces e rapazas participantes en Comenius.
Cando chegamos a Kethna, un pequeno pobo a unha hora distante da capital e onde se atopaban os nosos anfitrións, esperamos a que viñeran a recollernos. Creo falar por todos cando digo que nos sentíamos como cartas sen destino, extraviadas e devoltas a un remite ao que non pertencían, esperando que nos aceptasen.
A miña nena chamábase Diana e con dezaseis anos vivía nun piso do antigo réxime ruso, que ademais de ser o típico bloque de cemento inexpresivo, lucía a “marabillosa” pegada do que foi un incendio que queimou xustamente a parte do edificio na que se aloxaba Diana. O piso estaba preto do instituto e compartíao co seu irmán máis vello, a quen non puiden coñecer por circunstancias que carecen de importancia.
Chamoume e eu seguina, deixando a miña irmá atrás, comezando xa a botala de menos. Acompañábaa unha rapaza que semellaba ser da súa idade e que me presentou como Kelly, a súa veciña e amiga.
Leváronme primeiro a casa para que me instalara, mentres Diana me falaba (sempre en inglés) dos seus plans, esforzándose con toda a súa alma para que eu me sentise cómoda, nunha situación que rara vez o é.
A miña anfitrioa era xenial, pero era desas persoas que so deixan saborear a súa xenialidade cando se constrúe unha confianza mutua, e a verdade e que o primeiro día as dúas estabamos un tanto superadas polas nosas circunstancias: ela quería que non me sentise incómoda e eu quería facerlle entender que non me sentía incómoda (valla a redundancia), pero ningunha das dúas sabía como. E é que moi ao meu pesar, a miña perspicacia ao expresarme afúndese bastante cando me vexo de súpeto nunha situación na que teño que empregar outro idioma, e ata que me afago, podo dar a impresión de non comprender nada ou de ser condescendente. O segundo é o que máis odio.
Sorprendeume moito un xesto de Diana que me demostrou que ela tamén estaba insegura, e que me tranquilizou en certo modo. E é que de súpeto preguntoume, ante a mirada interesada de Kelly: “En España tedes algún prototipo de persoa nórdica? Quero dicir, dise algo de nós?” Eu quedei pensando un segundo e díxenlles: “Non que eu sepa. Algo como que? Indicáronme unha lenda urbana que agora non recordo e volvinlles dicir que nunca escoitara nada parecido. Eu só quería tranquilizalas e facerlles entender que non tiña ningún tipo de prexuízo cara elas, pero en realidade sabía que moitas persoas pensan que os nórdicos son fríos, no sentido de que non expresan os seus sentimentos, pero por algunha razón non atopei conveniente dicirllo, pois mentres eu non o crese, non tiñan de que preocuparse.
Despois dunha visita turística pola casa e de instalar a maleta no chan do meu cuarto, Diana e Kelly leváronme ao único establecemento de Kethna onde podías comprar comida.
Percorrín con curiosidade os estantes do pequeno ultramarino buscando marcas que hai tamén en España (ata nun supermercado podes atopar un referente cando te sentes perdido) e sorprendeume o feito de que entre centos de produtos , só atopei brillando entre o marketing estranxeiro, unha palabra sobre un cartón verde: “Activia”. Non puiden evitar rir, o que estrañou ás miñas compañeiras que, tras coñecer o meu reencontro idílico cuns iogures, insistiron en comprarmos. Convidáronme a uns doces típicos cun nome impronunciable, e así, unidas polo sabor frío e doce dun alimento, pululamos polos arredores de Kethna, mentres elas interpretaban o seu papel de guías fantasticamente.
Chegamos ao cume do momento cando decidiron levarme polo bosque onde adoitaban pasear. Era un conxunto sinxelo de árbores xemelgas, un ecosistema simple (todo o simple que pode ser un ecosistema) pero aínda así, pareceume moi bonito. O camiño desembocaba nunha ponte que sobrevoaba un fío de auga e que á súa vez, apoiaba o seu extremo na linde dun prado. Era un prado enorme e extremadamente verde. Sempre penso, ao tentar describilo, que é como eses campos infinitos nos que se perden as vidas dos soldados, entre canóns e traxes azuis, brancos ou vermellos, nos que un comandante altivo, no cume do seu cabalo, da un discurso motivador aos ollos descompostos e mortos de medo que escrutan as súas posibilidades de volver a casa, antes de lanzarse polo campo verde, berrando, ata manchalo de vermello. Non o entendo, pero esa foi a miña impresión daquela extensión chá e apracible.
Sentamos as tres na ponte, e cos pés bailando no aire e cara a cara co solpor, comezaron a falarme do que esperaban da vida, da situación do seu país e das dificultades que esa situación impoñía ao seu futuro. Ese intre tan sinxelo foi sen dúbida un dos meus favoritos de toda a viaxe, e para min, foi un descanso para os meus nervios e combustible para as miñas expectativas.
Compartín a experiencia con moitas persoas diferentes, e en realidade, Diana case nunca era unha de elas. Creo que probablemente atopei unha complicidade maior con outros rapaces e rapazas, que con ela só tiña cando estabamos na casa. Pero dalgunha forma fomos construíndo unha rutina xuntas, que aínda que fugaz, uniunos considerablemente.
E coma sempre, chegou o momento da despedida.
Abracei a todos os que tiña que abrazar e chorei cos que tiña que chorar, que para a miña sorte ou para a miña desgraza, foi a totalidade do equipo Comenius, mesmo os que regresaban comigo para España.
E entre tanto choro, Diana achegóuseme cos brazos abertos e comecei a chorar aínda máis. Entón, esa nena que tiña a calidade intrínseca, a lenda nórdica de non mostrar os seus sentimentos, comezou a chorar. Deume unha bolsa con agasallos para a miña familia e para min, e un debuxo que o seu irmán pequeno me fixera e dedicara esa mesma mañá, cando o coñecín. Ao ver esa flor chea de cores, torta e esmirrada, e as doces palabras que me escribira, case me rompo en anaquiños.
- Moitísimas grazas! É precioso - díxenlle. Non podía falar, semellaba que me amarraran a gorxa cunha corda ardendo. Abrazámonos outra vez e díxenlle que a ía botar moito de menos, mollándolle todo o ombro coas miñas bágoas. Ela díxome o mesmo, e cando cría que xa rematara, que agora tocábame chorar por outro dos meus amigos ollou cara min, e esforzándose por dicir as palabras axeitadas dixo: "Xa sabes". E deseguido miroume, chorando e nun español perfectamente pronunciado soou un: "A miña casa é a túa casa".
Conmoveume de tal forma que me dixera iso que comecei a chorar moito máis que antes, e aínda que a atadura que oprimía a miña gorxa xa esnaquizara as miñas cordas vocais, díxenlle como puiden que a miña tamén era a súa casa. E como unha carta extraviada que volve ao seu remite, desta vez ao que pertencía, retornamos á casa, deixando no teito de Europa un país moi pequeno, pero cheo de persoas moi grandes. Lara Castro Lema 4º ESO-C

Aventura nunha canoa

Noa Castro Lema

Hai xa case medio ano daquel soleado día de maio e aínda así parece que só pasaron uns días. Sigo sorrindo ao recordar aquela xornada na que tantas cousas aprendín, e resúltame divertido pensar nos múltiples erros e decisións que nos levaron a ter que descender -por non dicir arrastrarnos- seis kilómetros nunha canoa sospeitosamente pesada, polo río máis exasperante e lento que calquera ser humano que viva a súa vida a unha velocidade normal, teña visto xamais. Atopábamonos Lara, Eva e máis eu na metade daquela lingua de auga, alternando cinco minutos de remo e outros tantos de descanso -varios máis de descanso- baixo o sol abrasador do mediodía. Aquel traxecto infernal semellaba non ter fin e as nosas forzas esgotábanse pouco a pouco. A pesar de todos os contratempos, estabamos ao sur de Estonia, un lugar onde a beleza da natureza fai que o cansazo pase desapercibido.
Levabamos case tres horas no río e todo semellaba indicar que xa percorréramos máis da metade do camiño cara o punto de encontro, no que agardaban os nosos amigos con auga e comida pero sobre todo, onde nos agardaba un pequeno e precioso embarcadoiro sobre o que nos tirariamos a descansar en canto pisásemos terra. Foi entón cando se nos caeu a alma aos pés ao ver, uns poucos metros máis adiante, o cadáver gordo e grande dunha árbore, que algún temporal deixara caer "oportunamente" sobre o leito do río, pechándonos o paso.
Falámolo durante uns minutos e todas estabamos de acordo en que non íamos volver atrás despois do esforzo sufrido e cando nos encontrabamos a menos da metade de camiño: tiñamos que subir a canoa por enriba do tronco. Tras escoitar as pertinentes observacións de Eva, vimos claramente o camiño a seguir. Acto seguido, arredamos todo o posible a canoa do obstáculo e comezamos a remar con ímpeto cara a zona do tronco que parecía estar máis afundida na auga. Aínda experimento as ganas de soltar unha gargallada cando penso no cómica que debeu resultar a escena vista dende fóra, xa que, ao chegar ao tronco, véndonos xa no outro lado, exclamamos ao unísono un berro de vitoria que foi interrompido cando a canoa freou en seco sobre o madeiro proxectándonos cara adiante. Eva deuse de fociños contra as costas de Lara que ía no medio e Lara asestou ao tempo unha cabezada nas miñas costas, facéndome caer de xeonllos sobre a parte dianteira da canoa, co tempo xusto para apoiar as mans no bordo e manter o equilibrio para non envorcar a inestable embarcación. Unha vez recuperamos as nosas posicións, aínda aparruladas polos golpes, comezamos a pensar en como saír daquela situación:
— Intentemos empurrar a canoa cara atrás, porque se seguimos impulsándoa sobre o tronco pode que nos quedemos atrapadas enriba e xa non poidamos ir en ningunha dirección - dixo Eva, cuxa expresión normalmente alegre, tornara nun aceno de preocupación.
Á miña irmá e a min pareceunos razoable, así que todas apoiamos os remos sobre o madeiro e fixemos forza para intentar impulsarnos fóra daquela trampa. Despois dun par de minutos deixándonos a pel, asumimos que era imposible volver atrás, xa que a canoa estaba firmemente atrapada e unhas pólas impedían o seu desprazamento.
— Parade!-berrou Lara- non podemos ir cara atrás, ademais, se seguimos forzando os remos van romper, e non creo que teñades ganas de remar coas mans.
— Pois só nos queda continuar cara adiante. Poderiades intentar liberar a canoa por detrás, se o conseguides podemos arrastrala cara o outro lado e chegará un punto no que o seu propio peso faraa caer cara adiante pouco e pouco- suxerín eu, despois de pensalo un momento.
Lara e Eva, que non descartaban ningunha opción que puidese axudarnos a saír daquela lea, comezaron a apartar as ramas e anacos de troncos que nos mantiñan atrapadas, e tras uns cantos minutos, a canoa pareceu liberarse un pouco, así que Lara me indicou:
— Noa, agarra forte esa póla que sobresae á esquerda e tira dela cara ti, pero intenta non desestabilizarnos.
Eu fixen o que me dicía, mentres elas daban impulso á canoa, dando fortes sacudidas cara adiante con toda a forza do corpo sen levantarse dos asentos. Desta forma logramos avanzar pouco e pouco, cada vez máis animadas ao ver que estabamos liberando a canoa, o que nos aportaba a forza que xorde do esgotamento cando ves que o teu obxectivo está cada vez máis preto. Levounos un longo cuarto de hora, pero ao final, a canoa pasou ao outro lado do tronco deslizándose na auga, acompañada polas nosas exclamacións de alivio e alegría. Despois de recuperar o alento, collemos os remos e comezamos a avanzar novamente. Case unha hora máis tarde, divisamos un embarcadoiro feito de madeira pintada de vermello, desentoando coa paisaxe, á beira dun pequeno claro. Por un lado, o claro estaba rodeado de auga e polo outro do frondoso bosque, cuxas árbores alzábanse con rectitude cara o ceo, coloreadas de centos de tons verdosos e iluminadas polo reflexo máxico do Sol na auga, que facía que o río parecese de ouro. Tardamos uns dez minutos en pisar terra, sempre motivadas polos espaventos e berros de alento dos nosos amigos. En canto chegamos deixámonos caer sobre as táboas do embarcadoiro, e tras sacar da auga a nosa canoa, os nosos amigos imitáronnos.
Alí tendidos, mirando ao ceo, contámoslles a nosa pequena aventura, mentres comiamos galletas de chocolate e bebiamos Coca Cola, repoñéndonos entre risas daquela esgotadora xornada.

A FAREWELL TO VILMA



Vilma Berontaite



ELENA YAÑEZ LAMAS

This academic year we have had the privilege of having an English-speaking assistant for The Comenius Project.

As everybody knows, the person assigned for our school is Vilma Berontaite, from Lithuania.

Now, when it is about to finish her stay with us, I would like to sum up the tasks she has made for the Comenius Project and her help not only for pupils but also for teachers, in addition to her work in different groups and levels.

Regarding her work with pupils taking part in the Comenius Project, Vilma helped them prepare presentations in Power Point, comics, board games, legends about water, posters related to water, … And she was also a support for the teachers Meli Peralta and María José Campello, who began this project two years ago and worked hard for it.

Besides, she worked with pupils needing special support; simply having contact with a foreigner who does not speak the pupils´ mother tongue has been an excellent stimulus for them.

On the other hand, she made presentations of her country, Lithuania, in nearly all the levels of ESO. As an example, in 3ºESO with the English teacher Juan José Seijas and 3ºPDC with the English teacher María José Fernández.

She attended and took part in different music lessons in 4ºESO and 1º BAC with the music teacher, Teo Ramirez. In these lessons she listened to songs in English with the pupils, helping them to understand the lyrics, being a good way to get in touch with the pupils in the classroom.

She also attended Art lessons in 1º ESO, whose teacher is Maria Armada. Some of the pupils made a comic for the Comenius Project; María helped pupils with the drawings whereas Vilma helped them with the texts in English.

Finally, she had no objection to teaching “the cell” in English in a Science lesson together with Dolores Vizoso or explaining a brief history of Lithuania with Divina Arnoso, both in 2ºESO.

And we cannot forget that she taught English to some members of the staff all year long.

Personally, it has been an unforgettable experience, not only in the professional field but in the personal one as well.

 I must say I had the honour of getting to know a wonderful person; intelligent, hardworking, nice person with a great ability to get used to living in a country with such a different culture from her own.

So, thank you very much Vilma. I think you will be in our hearts forever.

I would like to finish with a quotation:

“Why should we look down on other races?

We are all human beings, of one world and of one blood.

To hate a person just because he was born somewhere else,

just because he speaks a different language,

just because he thinks about things in a different way,

does not make sense.

We should get away from that.

We are all people,

Nobody is perfect,

And we all need help”

John Amos Comenius.

(seventeenth-century writer)

 

 

Entrevista a Vilma Berontaite

VILMA BERONTAINE É UNHA SIMPÁTICA PROFESORA DE INGLÉS LITUANA DE 28 ANOS QUE ESTIVO ESTE CURSO CONNOSCO NO “CONCEPCIÓN ARENAL”, PARTICIPANDO  NO PROXECTO WATER, SPRING OF LIFE, DENTRO DO PROGRAMA EUROPEO COMENIUS. ADEMAIS DE APOIAR TODAS AS ACTIVIDADES ORGANIZADAS NO PROXECTO, VILMA REFORZOU AS CLASES DE INGLÉS, SOBRE TODO NO QUE RESPECTA Á CONVERSACIÓN.

CRISTINA CASAL

LARA CASTRO

NOA CASTRO

3º ESO A  

Vilma e Lara Castro durante a "interview".

- You are at our school as an assistant to help pupils and teachers who are working in the Comenius Project. How did you get to take part in the project?

- I got into a project of the European Union for teachers who don´t have too much experience; you have to apply for Comenius assistantship project and they accept you. I chose the country but not the city. They assigned me the town of Ferrol, so I came here.

- How long have you been in Spain?

- I´ve been here since the 22nd of October and I´ll be here until the 15th of June.

- What´s your opinion about Galicia?

- I´m from the northern Europe, from Lithuania and from there, when we thought about Spain, we imagined flamenco, beaches, sun, bullfighting, “sangria”… (laughters). The only thing I knew of Galicia was The road to Santiago and its history and things like that. Later, when I went to the Canary Islands I was told more things about Galicia. They told me about the rain, about the Galician milk, that is exported all over Spain, about “Estrella Galicia”; by the way, I like it very much (laughters). I think Galicia is similar to Lithuania in the green landscape, and it´s different the seafood…. People are more open and live more quietly. In Lithuania  everything goes fast, there is a lot of stress.

- Had you ever been to Spain before?

- Yes, I had. The first time I came to Spain, I went to the Canary Islands, where I was living for a year. After that, I visited “La Costa del Sol”…. I think I visited quite a lot of places in Spain.

- Do you like to be at this school?

- Yes, definitely. I think the work is very organised. When I arrived, I was a bit afraid but everybody helped me from the beginning. Everybody is very kind and helps me.

- How do you feel working with us?

- At first it´s always a shock to change your country, but not so much here in Ferrol because I had already been to the Canary Islands. Although at first I was scared that, for example, pupils made fun of me since they´re teenagers, you know, but now I feel really happy.

Vilma respondeu moi amablemente ás preguntas das nosas tres reporteiras.

- I think you have some problems with the pronunciation. Where do you think the English level is higher, in Lithuania or here?

- I think in Lithuania the level is better…

- What languages do Lithuanian pupils usually learn?

- The first language is, of course, English and later children can choose between French, German or Russian.

- Do you think Spanish language is difficult to learn?

- No, I don´t think so. Definitely, it´s not a difficult language. The most difficult  for me is to distinguish between feminine and masculine.

Vilma (con gafas de sol) e alumnas co Comenius de excursión no Belelle.



Viaxe a Turquía-Comenius



Os catro alumnos do noso centro diante da mesquita Santa Sofía, símbolo de Istambul. Construída durante o mandato de Justiniano entre os anos 532 e 537, é unha obra mestra da arte bizantina.

Globo na Capadocia

A finais de 2011, catro alumnos de 1ºESO, apuntámonos a un Proxecto Comenius .

Este proxecto dedícase a un tema durante dous anos seguidos. Terminado este período trátase outro tema. Cando nós entramos nel, empezou o tema da auga. O proxecto chámase: Water: The spring of life.

Neste momento, o noso instituto non traballa só, faino en colaboración con outros catro centros de: Italia, Estonia, Francia e Turquía.

Como parte do proxecto, a principio deste curso, viaxamos a Turquía desde o 2 ao 7 de outubro, xunto con dous profesores, Paco Gallego e María José Campello.

A primeira noite da nosa viaxe fixemos escala en Istambul e aproveitamos para visitar a cidade e os seus lugares máis importantes: A Mesquita Azul, Santa Sofía, O Gran Bazar, As Cisternas Turcas e pasear polas súas rúas.

Ao día seguinte da nosa chegada a Istambul, pola tarde, continuamos a nosa viaxe cara a Nevsehir (Capadocia), onde se atopa o colexio de Turquía que forma parte do proxecto.

Dous profesores turcos viñéronnos a buscar ao aeroporto de Kayseri xunto con dúas nenas. Despois, xuntámonos todos no hotel no que se ían  aloxar os profesores mentres cada un de nós foise cun neno e un profesor turco á casa do último.

Ao longo da nosa estancia en Nevsehir, cada un dos países presentou os seus traballos elaborados nos centros, aínda que a maioría do tempo visitamos o lugar.

Demos varias camiñadas por distintos vales da Capadocia,  visitamos o Val das Chemineas das Fadas, demos paseos por diversos pobos, visitamos unha mesquita, un día pola noite fomos a ver bailar ás Dervishes, fixemos unha visita á cidade subterránea de Derinkuyu, etc. E tamén tivemos unha sorpresa, que foi unha viaxe en globo sobre a Capadocia ás seis da mañá.

Foi unha experiencia preciosa, unha viaxe prometedora, repetiriámolo, pero como o fixemos esta vez. Foi unha forma de practicar o inglés e coñecer máis a fondo os costumes turcos,  xa que nos aloxamos cada un de nós  en casa dun profesor cun alumno turco .

Val das Chemineas das Fadas.Capadocia (Turquía). A erosión tallou aquí formas de magnífica beleza.

Sicilia, unha experiencia inolvidable.

ESPERANZA VÁZQUEZ DOPICO. 2º F Bach.

Cando o profesorado nos invitou a participar no proxecto de Comenius “WaterSpringOfLive” non podiamos imaxinar que as experiencias que iamos vivir grazas a el ían ser tan enriquecedoras e especiais para todos nós. Aceptar o compromiso de traballar nas actividades propostas polos distintos Departamentos durante todo o curso supuxo un esforzo que logo veriamos recompensado coa realización dunha viaxe a Augusta (Sicilia, Italia).

Foron cinco días moi  intensos, nos que participamos en numerosas actividades, e cargados de emocións porque volviamos ver aos rapaces e rapazas que coñeceramos cando viñeran a Ferrol en marzo.

O primeiro día e o último empregabámolos para facer a viaxe, que foi esgotadora polas numerosas horas de voo e polo tempo pasado nos aeroportos, nos cales tivemos que esperar para coller os enlaces dos distintos avións. 

O segundo día cada país expuxo o seus respectivos traballos no Liceo Clásico “Megara” (Augusta). Á hora de xantar as familias dalgúns dos alumnos preparáronos pratos típicos para que coñeceramos a súa gastronomía. Pola tarde visitamos as antigas salinas as cales están rodeadas por un entorno natural onde puidemos ver desde lonxe a cidade de Augusta.

Ao día seguinte, os alumnos anfitrións representáronos nas instalacións da Mariña un espectáculo variado formado por: un recital de poemas, unha canción, un baile…

Máis tarde fomos ver o pobo de Brucoli onde nos bañamos, tendo como paisaxe de fondo o volcán Etna. Pola noite ceamos todos xuntos nunha pizzería do centro do pobo. Foi divertido recordar as anécdotas vividas ao longo da xornada!

O último día de estancia en Augusta empregámolo en visitar Siracusa e as súas famosas ruínas romanas, a plantación de papiros, onde fomos en  barca, eo centro da cidade onde vimos unha posta de sol única. O peor deste día foi a despedida pola noite  das persoas  que xa non volveriamos ver ao día seguinte cando colléramos o autobús para ir ao aeroporto.
O día de regreso  a meirande parte tiñamos  unha sensación moi estraña no corpo: tiñamos ganas de volver ás nosas casas, coas nosas familias, e desexábamos quedarnos máis  tempo con toda a xente marabillosa que coñecéramos nesta experiencia. Como  podedes imaxinar, foi moi duro ter que despedirnos xa que neste tempo compartido sentímonos como unha grande familia. 

Para cada un de nós foi unha experiencia única que nos deu a oportunidade de coñecer  xente que xamais esqueceremos, a súa forma de valorar e vivir a vida nos respectivos  países, novas formas de comer, vestir, estudar, falar… que non poderíamos aprender de non ser polo proxecto Comenius.

 Invitamos a todo o mundo a participar nos proxectos futuros.