Representación de "Quen non debe namorarse arestora"

O pasado día 9 de xuño no Salón de Actos do noso centro, o Obradoiro de Teatro do IES Concepción Arenal Bacharelato que dirixe Belén Roca Fortúnez, estreou a obra "Quen non debe enamorarse arestora".

Belén Roca, autora da obra, tomando como modelo a obra de Castelao Os vellos non deben de namorarse, e empregando tamén a estrutura de tres actos e un epílogo, introdúcenos, cambiando os tempos, as idades, e sobre todo as vítimas e os verdugos, na problemática creada no mundo das conflitivas relacións entre a mocidade. 

A seguir tes distintas imaxes da representación (vista panorámica) e do grupo de teatro. As fotografías foron tiradas por Ángel Marino, Cruz Pena e Elvira Roiz. Para unha adecuada visualización pon en modo web (opción que ofrece blogger ao final de páxia) e voltea o móbil para ver a imaxe horizontal. Logo preme enriba para cambia de imaxe.

Fóra do mapa

O alumnado de Artes Escénicas do IES Concepción Arenal, acompañado pola profesora Belén Roca, que imparte esta materia no noso centro, foi partícipe, o 29 de setembro, das actividades enmarcadas no programa do III FESTIVAL DE ARTES ESCÉNICAS DE FERROL: “Fóra do mapa”. No Festival, organizado e financiado polo Concello de Ferrol, os espazos máis peculiares do barrio de A Magdalena convertéronse no escenario de orixinais representacións teatrais.

O obxectivo da actividade foi achegar o alumnado ao teatro contemporáneo representado en lugares descontextualizados, resaltando o patrimonio artístico e arquitectónico da cidade de Ferrol.

NAI CORAXE

Un curso máis volveu o Grupo de teatro Arjé do IES Breamo de Pontedeume.Desta volta, o pasado 8 de outubro, representou Nai Coraxe no salón de actos do noso Centro para o alumnado de segundo de bacharelato e os da optativa de literatura universal. Cunha ducia e algo máis de actores, algúns dos cales xa nos é moi familiar, fixeron a delicia do noso alumnado durante máis de hora e media. Recollemos aquí uns breves fragmentos das impresións que tiraron os alumnos de Universal do espectáculo.

Na miña opinión todos os actores tiñan moi boa entoación e dicción. Malia isto, e aínda que soe contraditorio, a mellor actuación, sen ningunha dúbida, foi a da moza muda, Catarina. A dificultade que entraña facer dunha persoa muda é moi grande e desenvolverse desa forma polo escenario expresando tanto sen dicir palabra. Conseguir comunicar todo o que comunica esa rapaza sen dicir nada, paréceme algo espectacular.

[…]

En resumo, paréceme unha obra fenomenal e este Grupo (que xa tiña visto noutras ocasións) paréceme moi bo, sobre todo para ser actores da nosa idade. Vin grupo de adultos que non lles chegan aos talóns. Merecen un grande recoñecemento.

FANY SÁNCHEZ LÓPEZ, 1º G

Na escenografía, o que máis me atraeu é a carreta ambulante de Nai Coraxe, o seu único sustento, na obra obxecto que se transforma en varios escenarios. Os sons da música van moi compasados coas escenas representadas.

Os valores que salientan na obra son: valentía, por parte de Catarina que seguiu tocando o tambor para avisar as persoas da cidade da chegada dos soldados, aínda que estivese en perigo; amor, da nai polos seus fillos; perseveranza de Nai Coraxe; amizade cara a Yvette e o cociñeiro; egoísmo e cobiza do diñeiro… A mensaxe da obra pode ser: sacar vantaxe das desgrazas dos demais pode saír caro.

ALEXANDRA ARREDONDO, 1º G

A obra trata sobre a guerra, cunha posta en escena que se podería considerar perfecta. O escenario e a decoración teñen un estilo minimalista, nos que só usaban un carro que contiña todo o necesario para o funcionamento da obra.

BORJA PUENTES, 1º F

A obra conta con diferentes personaxes e gran variedade de interpretacións. Polo xeral, todos os personaxes tiveron unha boa posta en escena, cunha boa entoación e boa mímica. Por suposto, cabe destacar a excelente interpretación da filla menor de Nai Coraxe, que non era un personaxe nada doado. A rapaza era muda, pero a actriz logrou empatizar co público sen necesidade de empregar as palabras. Outro personaxe sobresaliente foi a propia protagonista, Nai Coraxe; por parte da actriz, moi boa actuación, cunha entoación excelente.

Polo xeral, o decorado era moi minimalista, demasiado para o meu gusto. O único elemento empregado na representación deste drama foi un carro, que resultou ser tremendamente versátil, xa que funcionou de mesa, taberna, fogar e, por suposto, de propio carro.

ELENA PICALLO, 1º F

Nai Coraxe é unha obra escrita por Bertolt Brecht, que nos conta unha emotiva e cruel historia sobre a guerra. A obra representada polo Grupo de teatro de Pontedeume era unha versión ambientada no século XX, o cal penso que é unha decisión acertada, pois fixo que o público (a maior parte xuvenil) se sentise máis cerca dos personaxes.

A posta en escena estivo ben realizada e moi profesional. Con elementos non moi numerosos lograron cautivarme…, aínda que teño que ser crítica coa maquillaxe, sendo Nai Coraxe a única excepción. O sangue non era realista nin as barbas e os bigotes. En xeral, a ambientación, a estética pareceume das mellores cousas xunto á música. A elección musical e os ruídos, sempre sincronizados, fixeron a obra moito máis emotiva.

MARTA CASTRO, 1º  G

Nai Coraxe representa a vida cotiá dunha pequena familia que ten que abordar os conflitos bélicos que ocorren no país, intentando vender provisións aos soldados. Dá que pensar en que o que para moitas familias é unha miseria, desgraza, morte e desfeita, para outras é o único modo de vivir.

CARLOS RIVERA, 1º G

Gustoume o escenario aínda que cando se estaban a cambiar deberían de pechar as luces para que non se vise. O moble principal era un carro de cabalos, pero tirado por persoas, que servía para vender produtos e para taberna. As luces non cobraban importancia, a diferenza coa música que estaba ben e acorde coas escenas.

CANDELA QUINTíA, 1º F

Ao longo de toda a obra realízanse tres cambios de escenario. A carreta sempre sengue presente, dando a entender que é o elemento central da obra.

Creo que os temas que trata esta obra son as miserias da guerra, os conflitos relixiosos, a persecución e o enrolamento no exército…

LUCÍA CABAÑAS, 1º G

A semente da xilbardeira

O venres 30 de maio, o Equipo de Normalización Lingüística do IES Concepción Arenal levou os alumnos de 1º de bacharelato ao Teatro Jofre a ver A semente da xilbardeira, representación a cargo do grupo de teatro Tixuca, do  IES “Carvalho Calero”. Alumnos dos grupos B e G deixáronos as seguintes impresións sobre a obra:

Logo do grupo de teatro TIXUCA (Teatro

 Independente da Xuventude de Caranza).

• A obra trata dunha profesora que lles conta aos seus alumnos como fora de pequena a durmir cuns amigos para esquecer a morte dun profesor que se sacrificara por eles. Pola noite soñan que están noutra época e cada un fala con personaxes históricos como un monxe, un irmandiño, una meiga... Este soño axúdalles a decidir o que queren facer na vida e que é  o que lle gusta a cada un. Na miña opinión é una obra estraña en canto ao argumento, pero está ben, sen facerlle una crítica moi moi positiva. Lois Rico Ocampo. 1º de Bach. B
• A obra de teatro non me gustou moito, porque a trama non tiña moito sentido, porque falaban en galego-español, o son era un pouco malo….  Raúl Ferrández Bellas. 1º de Bach. B
• Outra das xeniais obras do Grupo de teatro Tixuca do IES Carballo Calero. Foi una actuación moi entretida de comezo a fin. Aínda que ao principio non é nada claro o tema a tratar, pouco a pouco preséntase a excursión feita no pasado polos protagonistas e as consecuencias desa viaxe, pasando pola historia das Fragas do Eume e expresando con emotividade o noso rico pasado cheo de fauna, flora, frades, rebeldes, loitadores, bruxas…
• Os actores parecéronme moi profesionais e sobre todo amantes do teatro. En conclusión, una moi boa experiencia grazas ao traballo dos artistas. Sara Silvar Prieto. 1º de Bach. B.
• Unha obra divertida e, ademais, ambientada na actualidade, engancha. Raquel Barro Merlán. 1º de Bach. G
• Unha obra entretida que se podería explotar un pouco máis. André Couce Vieira. 1º de Bach. G
• A obra do venres estivo interesante, un vocabulario axeitado. Para min, estivo DPM. Téñenos que levar a ver máis obras así. É algo diferente e a min, polo menos, gústame. Sheila López Graña. 1º de Bach. G
• Na miña opinión, para a idade e o percorrido dos actores e actrices, a obra estivo ben interpretada e escenificada. Aínda que houbo instantes de aburrimento. Abril Meizoso. 1º de Bach. G
• A obra representada polo alumnado do Carballo Calero o venres pareceume bastante entretida, e non se me fixo nada pesada. Na miña opinión os personaxes tiñan moita personalidade, a trama era moi orixinal, ademais de que os actores fixeron moi ben o seu traballo. Sabela Mato Gómez .  1º de Bach. G
• A obra estivo moi ben interpretada, e máis contando coa pouca experiencia do alumnado que a representaba. Baixo o meu punto de vista, a historia era bastante aburrida, pero os actores déronlle certa graza. Marina García Canedo. 1º de Bach. G
• Pareceume unha obra moi simpática porque os actores fixérona moi amena. Gustoume moito a interpretación. Alba Mª Santamariña Fortuna. 1º de Bach. G

Pelos na lingua. Talía Teatro.

Cartaz de Kiko da Silva (kikodasilva.blogspot.com.es) 

e imaxe da representación (http://www.taliateatro.es)

O pasado xoves 29 de maio, o Equipo de Normalización Lingüística do IES Concepción Arenal levou os alumnos do grupo E de 1º de bacharelato ao Teatro Jofre a ver a representación de Pelos na lingua do Grupo Talía Teatro. Ofrecémosvos as impresións que nos deixaron algún alumnos.

•  A obra teatral Pelos na lingua pareceume moi orixinal, por ofrecer dun feito tráxico, como é o pouco uso da lingua galega, una perspectiva cómica. Yago Basoa Fernández.
• Esta obra encantoume porque defende o galego dunha forma graciosa e cómica. Eu falo galego, e a frase “todas as rapazas que falan galego teñen bigote”, fíxome moita graza. Laura Beceiro Sequeiro.
• Unha obra enxeñosa, divertida e “desmelenada”. Unha forma moi orixinal de mostrar a realidade da nosa lingua galega. Cristina Seco Evia.
• Pelos na lingua é una obra que á hora de defender o galego o fixo de maneira divertida. Trátase dunha obra moi orixinal que conseguiu facernos rir e pensar sobre o tema da nosa lingua. Eva Martín Millarengo.
• A obra consegue facernos pensar e rir ao mesmo tempo. Moi boa! Ágata Nodar Barros.
• A obra demostra como vemos o galego dunha maneira entretida; por iso nos damos conta da situación á vez que nos rimos. Asun Moreno Fernández.
• Unha obra que salta en defensa do noso idioma mediante un humor satírico, irónico e burlesco. Moi divertida e recomendable. Antón Deive García.
• A través da comedia podes darte conta tamén das cousas serias. Pelos na lingua fainos recapacitar sobre o galego sen parar de rir. Alicia Malde García.
• A obra fainos entrar en razón. O galego é una lingua tan culta como as demais. Hai que falar a lingua do noso pobo, se non pode desaparecer. Carlos Fraga Pena.
• A través desta obra podemos entrar en razón; temos que falar o galego, xa que se todos poñemos outra lingua por diante, este pode desaparecer, e iso suporía un problema, e máis estando en Galicia. Alberto Vega Aduriz.
• Foi una obra moi boa, que che fai abrir os ollos sobre a nosa lingua. Graciosa e recomendable. David Hermida Pereiro.
• É una obra incrible, utiliza o humor para facer apoloxía do uso do galego; algún skechts son memorables. Ramón Sixto Serantes.

As bruxas de Salem

Grupo Arjé Teatro

Arthur Miller (1915-2005)

O dramaturgo estadounidense Arthur Miller escribiu As bruxas de Salem (The Crucible) en 1952. A obra, estreada ao ano seguinte, está baseada nos feitos que rodearon aos xuízos de bruxas que houbo en Salem, Massachusetts, en 1692. Miller escribiu sobre o aquel feito histórico como unha alegoría do macarthismo que estaba a marcar aquela década no seus país. A particular “caza de bruxas” do senador McCarthy (da que o propio escritor foi vítima) estivo dirixida indiscriminadamente a todo aquela persoa que era sospeitosa de comunismo. Entre 1950 e 1956 houbo un longo e escandaloso proceso de delacións, acusacións infundadas, denuncias, interrogatorios, procesos irregulares e listaxes negras.

 O grupo Arjé Teatro do IES Breamo de Pontedeume, formado en 1998, da man de Fernando Querol e Javier de Melo, trouxo con éxito ao noso centro co título de As bruxas unha súa adaptación desta traxedia moderna de Miller.

  
Os alumnos de 1º B de bacharelato do noso instituto escribiron as seguintes recensións:

--------------------------------------------------

LUCÍA CASTRO e IRIA FRAGUELA
Organizada polos departamentos de Lingua Galega e Literatura, Lingua Castelá, Equipo de Normalización Lingüística, Biblioteca e Vicedirección tivo lugar o 1 de outubro a representación de As bruxas de Salem no Salón de Actos do noso instituto. O alumnado de 1º de bacharelato ofrécenos as súas impresións sobre a mesma nesta escolma: Entramos no salón cunha grande escuridade; sentámonos e, de súpeto, vimos a unha muller no escenario preto dunha fogueira. Soaba música e comezaron a entrar outras mulleres que se puxeron a bailar como nun ritual para invocar o demo. Niso consistiu a historia, no ritual e nas súas consecuencias, rematando co aforcamento de todos os seguidores de Lucifer. Esta historia é unha traxedia baseada en feitos reais.

--------------------------------------------------

 YANGJING ZHENG
Onte, 1 de outubro, fomos todos os alumnos de primeiro de bacharelato ao Salón de Actos do Instituto a ver unha obra teatral, As bruxas de Salem, representada por mozos e mozas da nosa idade. A actuación foi espectacular, gustoume moito. Impresionoume que sexan mozos e mozas que aínda están estudando, porque parecían xa actores profesionais.
--------------------------------------------------

MARCO RODRÍGUEZ CASTRO
Comezou a obra cunha persoa no centro e unhas rapazas bailando, pedindo coma tolas estar cos seus mozos. Isto fíxome dicir: “que longo se me vai facer!” Mais, co apagado de luces e o cambio de escenario, cambiou completamente a expresión facial dos nosos rostros, xa que empezaron os berros e a posesión satánica, máis propios da nena do exorcista que dunha obra de teatro. Mantívenme atento á obra. A segunda parte foi máis lenta para min, pero era a máis curta. Un actor que interpretou a John tivo un papel de home duro e chulo, mais cun bo corazón, que fixo ganarse as simpatías de moitas rapazas do salón. A terceira parte foi a que máis me fixo pensar na obra. Imaxinaba como fora na vida real esta historia, porque aínda que tivera diálogos propios da época e pegaran ás mulleres, non o daba imaxinado.
--------------------------------------------------

LOIS RICO OCAMPO
Fomos introducidos nela cunhas prometedoras palabras de que non nos ía deixar indiferentes, o que sería todo un logro, xa que o teatro non interesa moito a rapaces de dezaseis anos. Pero así foi... Resultou incríbel como persoas da nosa mesma idade foron capaces de derrubar as fronteiras da vergoña, interpretando o seu papel, aínda a pesar dos risos momentáneos do público. Conseguiron tamén que reflexionásemos tamén sobre se nós podemos ser dalgunha forma, incluso sen decatarnos, partícipes nalgunha caza de bruxas.
 --------------------------------------------------

IRENE FILGUEIRA LOUREIRO
A historia estaba ben, pero creo que o máis interesante era a mensaxe que o texto daba. Como poden acabar as sociedades se se seguen ao pé da letra supersticións e mitos. Impactoume saber que naquela época era máis importante condenar a un posible culpable para dar exemplo que tratar de descubrir a verdade e chegar ao fondo do asunto. Considerábanse delitos cousas que non facían dano a ninguén, como por exemplo bailar.
--------------------------------------------------

EVA RODRÍGUEZ VILARIÑO
  As bruxas de Salem de Arthur Miller é unha obra ambientada na América do leste, cos primeiros colonos, e é unha denuncia á condena das mulleres da época por ser supostamente bruxas. Tamén contén unha crítica á conduta extremadamente relixiosa da xente. Ambientada nunha pequena aldea chamada Salem, unhas rapazas fan unha trasnada que lles acaba saíndo cara e acaba morrendo xente inocente pola súa culpa. A representación foi excelente, tendo en conta que se trataba de alumnado dun instituto. Incluso unha morte ao final da obra foi para quitarse o sombreiro.