Concurso de vídeo-contos de medo

BASES DO CONCURSO DE VÍDEO-CONTOS DE MEDO

#Instacontos de medo é un concurso de vídeo-contos orais de medo organizado polo Equipo de Dinamización da Lingua Galega do IES Concepción Arenal para a celebración do Samaín 2023, dirixido a alumnado e profesorado, co obxectivo de incentivar e normalizar o uso oral da nosa lingua na creación e recreación de historias.

1º As historias contaranse en galego.

2ºAs historias poden ser de base popular, de base literaria ou creacións propias.

3º O relato oral do conto realizarase en vídeo. Pode presentarse un vídeo persoal no que as/os participantes se caractericen e/ou editen o vídeo mediante filtros, música, etc.; ou empregar o vídeo como material de apoio para o relato oral do conto por parte das/dos participantes.

4º As/os participantes concursarán individualmente ou en grupo, pero sempre respectando o tempo máximo de participación de 3 minutos. Poderán participar cun máximo dunha historia.

5º A inscrición no concurso realizarase antes do día 29 de outubro. As/os participantes deberán:

• -  Seguir a conta de Instagram do EDLG: @foradeportas

• -  Subir o vídeo a través da súa conta de Instagram, etiquetar a @foradeportas e empregar o

  hastag #instacontos

• -  Debe figurar no pé da publicación o nome e apelidos e grupo das/dos participantes.

  6º Concederanse ao alumnado dous premios de 10€ en vales para consumo na cafetería do instituto aos dous #instacontos de medo con máis gústames antes do 1 de novembro.

XXIII Certame de Creación Artística Poesía e Imaxe "En galego sen filtro".

O Concello de Ferrol e a Coordinadora de Equipas de Normalización Lingüística convocan o XXIII Certame de Creación Artística POESÍA E IMAXE "En galego sen filtro", no que o alumnado elabora manifestacións artísticas visuais ou audiovisuais que reflictan diversos textos líricos da literatura universal.

Para a realización da obra o alumnado participante deberá escoller como motivo de inspiración unha de entre as propostas de textos da literatura universal ofrecidas polas entidades organizadoras. O autor ou a autora deberá indicar o texto seleccionado. No caso de optar á modalidade B (audiovisual), deberase indicar tamén o texto seleccionado. A autoría dos traballos presentados poderá ser individual ou colectiva.

As obras, no caso de participar na modalidade B (audiovisual) deberán:

• Empregar imaxes, vídeos, sons ou música orixinais ou extraídos dun banco de arquivos libre e non comercial.
• Ter unha duración máxima de 5 minutos, créditos incluídos.
• De aparecer menores, contar con autorización paterna, materna ou do titor/a legal.

Aquí hai un enlace ás normas de participación.
O certame está dirixido ao alumnado de todos os niveis do ensino non universitario

• Educación Infantil
• 1º/2º/3º de Educación Primaria
• 4º/5º/6º de Educación Primaria
• ESO
• Bachareato e ciclos formativos

O prazo de presentación de traballos ata o venres 3 de marzo de 2023.

TEXTOS SELECCIONADOS

LINGUA SICILIANA 

 

Amari jè l’unica forma di vita

manu, ucca

uci, bamminu

u munnu jè na cosa ca si tocca

.

isula, alivu

ventu, lumia

u munnu jè na cosa ca si ciauria

.

mari, cielu

nuvula, muntagna

rapemu i vrazza

taliamu luntanu

·

amari jè l’unica forma ri vita

 

Biagio Guerrera

 

man, boca

voz, neno

o mundo é unha cousa que se toca

·

illa, oliveira

vento, limón

o mundo é unha cousa que se ole.

·

mar, ceo

nube, montaña

abramos os brazos

miremos ao lonxe

·

amar é a única forma de vida 

 

LINGUA PORTUGUESA

São duas crianças lindas

Mas são muito diferentes!

Uma é toda desdentada,

A outra é cheia de dentes...

Uma gosta de gelado

A outra gosta de quentes.

Uma tem cabelos longos,

A outra corta eles rentes.

Não queira que sejam iguais,

Aliás, nem mesmo tentes!

São duas crianças lindas,

Mas são muito diferentes!

 

Ruth Rocha

 

LINGUA CATALÁ

 

A poqueta nit

es perd estèril la bellesa

de tots els paisatges

perquè ningú no sap retindre-la

a les seues mans

Només la sensibilitat de certs ulls

fotografia amb sals de zinc en la memòria

els calius

 

Fernando Sabido Sánchez

 

Ao escurecer

pérdese esterilmente a beleza

de todas as paisaxes

porque ninguén sabe retela

entre as súas mans

Só a sensibilidade de certos ollos

fotografa con sales de cinc na memoria

as brasas

LINGUA ASTURIANA

Escribimos na llingua de la ñeve,

palabres blanques que caen na tierra

y nada semen nella, alpenes son

un falagu húmedu nos sos llabios secos,

un falagu namás y desfainse, bórrense.

 

Pablo Antón Marín Estrada

 

Escribimos na lingua da neve,

palabras brancas que caen ao chan

e nada sementan nela, apenas son

un afago húmido nos seus beizos secos,

un afago nada máis e desfanse, bórranse.

 

LINGUA ESTONIANA

Kui kirjutan,

karjatan sõnakuulmatuid sõnu

peaaegu võimatul nõlval

vaikuse kuru kõrval.

 

Doris Kareva

 

Cando escribo,

pastoreo palabras indómitas

nunha costa case imposíbel

no cavorco do silencio.

 

LINGUA GALEGA

 

Mira os avós.

Antes eran máis grandes,

máis altos,

máis anchos...

pero devecen coma as follas sen zume.(...)

Os avós envellecen devagar,

pero ninguén pode arrincarlles o sorriso,

porque gardan

o segredo do futuro,

máis alá dos seus ollos pequenos.

 

Ana María Fernández

 

LINGUA PERSA

Omar Jayyam

 

Antes de ti e de min, noite e alba existían

e a celeste bóveda, fiel, o seu curso seguía.

calquera recuncho do mundo onde pos a túa planta

dunha fermosa doncela a pupila doe un día.

 

LINGUA MIXTECA (México)

NTUCHINUU

Me mayu kachi ñaa naan ntuchinuuu matsa ́nu.

ntakuiniyu nishikaa ntuchinui mini katsi ñaa nuni.

Keenchua ntisiniyu ña tsaakuña kuaku,

sansoo tsaakuña ta seei ncheei

ta kata,

ta skai cafe.

Nintakatuuñaa nuvaa ¿Sakunchuaku maa?

Kasha ña sicaso yuha inikó kuaku:

yeenu kanara

nchaa ́ka kuanu yuchaku.

Vichi kuñaa nikunta ini yuu

Vichi sika yucha iniyu

ra me ntuchinuu.

 

Nadia López García

 

OLLOS

Miña nai di que teño os ollos da miña bisavoa,

lembro os seus ollos mentres limpaba millo.

Moitas veces vina chorar,

chorar cando cociñaba,

cando cantaba,

cando poñía café.

É certo, pregunteille, por que choras tanto mamá?

E ela dicíame, así, sen deixar de chorar:

porque nosoutras temos ríos dentro

e ás veces saen,

0s teus ríos aínda non medran,

pero pronto o farán.

Agora compréndoo todo,

agora teño ríos en min

e nos meus ollos.

 

LINGUA GREGA

 

Тереземді осып өтсе жарқанат,

Қақырынып қояды бір қарғалар.

Ай қызарып тұмсығының ұшында,

Ит ұлиды, жел қарасын қармалап. 

Қажып бітіп қараңғылық зілінен, 

Қабырғалар күбірлесті түнімен.

Alcmán  

TODO DORME NA NATUREZA 

 

Dormen as montañas,

os cumes e os vales,

e outeiros e barrancos,

e o bosque, e cantos animais

a terra escura cría,

e as feras do monte,

e o enxame das abellas,

e os monstros nos fondos do mar purpúreo;

e dormen as bandadas

de aves de longas ás.

 

LINGUA CASTELÁ

: ¿Quién es Antígona dentro de esta escena y que

vamos a hacer con sus palabras?

: ¿Quién es Antígona González y qué vamos a hacer

con todas las demás Antígonas?

: No quería ser una Antígona

pero me tocó.

 

Sara Uribe

 

: Quen é Antígona dentro desta escena e que

imos facer coas súas palabras?

: Quen é Antígona González e que imos facer

con todas as demais Antígonas?

: Non quería ser unha Antígona

pñmais tocoume.

 

LINGUA CHINESA

Li Bai

 

Todos os paxaros levantaron o voo e marcharon;

unha única nube flota amodiño diante

Nosoutros nunca nos cansamos de mirarnos

só a montaña e eu.

 

lingua Me'phaa (México)

 

IXÈ

—Ajngáa lo’
mamidii nè ná idu iya, mastrakamijna nè gàjmàá ina, majne gúkú ne xó xtáya,
asndo majanu
mbi’i rí mataxii nè ixè —ni’tha xiñu’. 

 

Hubert Matiúwàa

 

A ÁRBORE 

A nosa lingua brotará
por sempre nos mananciais, pendurarase coas follas, escamarase nos talos
ata facerse árbore
dixo a avoa. 

  

 

LINGUA ÉUSCARA 

 

Hegoak ebaki banizkio nerea izango zen,
ez zuen alde egingo. 

Bainan, honela
ez zen gehiago txoria izango 

eta nik...
txoria nuen maite. 

 

Joxean Artze 

 

Se eu lle tivese cortado as ás sería meu,
non escaparía. 

Pero así,
deixaría de ser paxaro. 

E eu...
eu o que amaba era o paxaro. 

 

LINGUA QUÉCHUA 

 

MUSUQ LLAQTANCHIK

Manaraq punchaw achikyachkaptinmi,

Urpikuna takiyninkunata qowanchik.

Llaqllaq urpipa taqratataq tuspasqanmi uyarikun

Chay sachapa puyukninmanta

Tapan rurasqanpi,
Pichinkuchapas sachan sachan pawakachachkaptin.

Kay urpikuna hinam

Ñuqanchikpas takiyta qallaykunchik

Kaqmanta llaqtanchikta wasichananchikpaq.

 

Nora Alarcón 

 

Antes de que naza o día,
As aves dannos as súas melodías. 

O peteirar sonoro dun peto
Óuvese desde el cénit dunha árbore 

Cando constrúe o seu niño,
E un pardal salta de póla en póla. 

Tamén nosoutros como estas aves 

Comezamos a cantar
Para reconstruír o noso pobo. 

 

LINGUA AIMARA 

Pilpintux munañampiw kuns luri, 

uraqinak munatapar qhachillayasa, 

amuchanakan mirantat uñtayasinana, 

ch’iwinakax chúxñat thuquñapataki 

qhilli khumunakar jayllintayasa. 

 

Clemente Mamani Laruta 

 

As bolboretas fan con gusto a actividade, 

facendo cóxegas caprichosamente á terra, 

observando as envolturas que van florecer, 

para facer bailar as sombras de verdor, 

e facer cantar os resentidos. 

 

Lingua croata

 

analogija propadanja tijela 

i jesenskog propadanja 

potpuna je
lišće se ponizno prepušta truljenju uvlačimo prste u meso
opipavajući puls ljeta
jabukama koje skladištimo u podrum još dugo poslije podnosit će studen koja prodire u staničja
a onda poput planeta
ući u vječnu orbitu oko zime 

 

Monika Herceg 

 

a analoxía da decadencia corporal e decadencia do outono 

é total
as follas humildemente déixanse podrecer nós metemos os dedos na carne
sentindo o pulso do verán
nas mazás que imos gardando no soto
moito despois aturarán o frío
que penetra nas células
e logo coma un planeta
entrar nunha órbita eterna arredor do inverno 

 

LINGUA CASACA 

Тереземді осып өтсе жарқанат,

Қақырынып қояды бір қарғалар.

Ай қызарып тұмсығының ұшында,

Ит ұлиды, жел қарасын қармалап. Қажып бітіп қараңғылық зілінен, 

Қабырғалар күбірлесті түнімен.

 

Akberen Yelgezek 

 

Contra a miña xanela, ás de morcego baten,
Os corvos grallan.
A lúa acórase, pousada no fociño
dun can que ouvea e morde o vento da noite. Esgotado polo peso 

da escuridade,
as paredes rosmaban unhas a outras. 

 

LINGUA GALEGA 

Vexo monstros alados escamas 

da cor do sangue 

que escintilan no escuro 

das pupilas 

 

acalemos a fera 

que vela o soño 

 

Alén de nós
habitan os dragóns
e tamén teñen medo. 

 

Ana Varela 

 

LINGUA PORTUGUESA 

(Aniversario da irmandade con Vila do Conde) 

 

ROMANCE DE VILA DO CONDE 

Vila do Conde, espraiada 

Entre pinhais, rio e mar... _

Lembra-me Vila do Conde, 

Já me ponho a suspirar. 

Vento norte, ai vento norte, 

Ventinho da beira-mar,
Vento de Vila do Conde,
Que é minha terra natal!, 

Nenhum remédio me vale
Se me não vens cá buscar, 

Vento norte, ai vento norte,
Que em sonhos sinto assoprar... [...] 

 

Fado. 1941 

 

José Régio 

 

 

ENTREGA DE PREMIOS DO #DESAFÍO GALEGO

Hoxe no primeiro recreo entregáronse no Salón de actos os premios dos concursos de redacción e de vídeos do #Desafío Galego. Repartíronse douscentos euros e uns agasallos entre os galardoados (arriba na foto).

Agasallos para os gañadores

Mellores vídeos:

-   Zaharat Essafae Mouane (1º C bach.)

-   Antía Evia Soto (1º H bach.)

 

Mellores redaccións:

-   Cecilia González Alvariño (1º A)

-   Emanuel Castillo Landázuri (1º B bach.)

-   Noa Cortizas Fernández (1º G bach.)

-   Antía López Martínez (2º A bach.)

-   Alejandro Lamas Martínez (2º B bach.)

-   Manuel Dopico Caneiro (2º C bach.)

-   Laura Álvarez Chaos (2º F bach.)

-   Andrea Pena Ramón (2º H bach.)

 

Parabéns de novo!!! 

ALUMNADO PREMIADO NOS CONCURSOS DE VÍDEOS E DE REDACCIÓNS DE #DESAFÍO GALEGO

Hoxe, 9 de febreiro, ás 10.10 h., reuniuse o xurado no Departamento de Lingua Galega e Literatura para elixir os gañadores dos concursos de vídeos e de redaccións do #Desafío Galego.

 

0s 200 euros do premio foron repartidos entre dez dos concursantes. 

 

Mellores vídeos:

-   Zaharat Essafae Mouane (1º C bacharelato)

-   Antía Evia Soto (1º H bacharelato)

 

Mellores redaccións:

-   Cecilia González Alvariño (1º A)

-   Emanuel Castillo Landázuri (1º B bacharelato)

-   Noa Cortizas Fernández (1º G bacharelato)

-   Antía López Martínez (2º A bacharelato)

-   Alejandro Lamas Martínez (2º B bacharelato)

-   Manuel Dopico Caneiro (2º C bacharelato)

-   Laura Álvarez Chaos (2º F bacharelato)

-   Andrea Pena Ramón (2º H bacharelato)

PARABÉNS A TODAS E A TODOS!!!

Premios Samaín 2021

As actividades do Samaín organizadas polo EDLG do centro remataron esta semana e, o venres 29, foron entregados no salón de actos os premios dos tres concursos convocados.

No concurso de microrrelatos de medo, o xurado, reunido en dobre sesión os días 26 e 27 de outubro, acordou galardonar do seguinte xeito:

• O 1º premio do bacharelato (10 € e lote de libros) levouno o relato titulado "Toc" de Melina Pardo Ramos (2ºC). Cristina Castro (2º C) mereceu un accésit (lote de libros) polo seu relato "Vilarmaior no 31 de outubro".
• O 1º premio da ESO (10 € e lote de libros) levouno o relato "O noso novo inferno" de Roi González Casal, de 3ºC. Sara López Villar (2º B) levou un accésit (lote de libros) polo seu relato "A casa encantada".

Alumnas premiadas no concurso de microrrelatos de terror.

Alumnas premiadas no concurso de calacús decorados: Sara Núñez Portela (1ºC ESO), Sara Jiménez (4ºD ESO) e Vanesa López Díaz (4ºC ESO).

Gañadores do concurso de recoñecer as Almas en pena, todos de 1º H: Sabrina Cobo Rey, Iago Dopico Orjales, Daniel Fernández Lorenzo e Sara Fontao Lorenzo.

Os protagonistas de Almas en pena, coa profesora Belén Roca, organizadora do concurso e directora da Performance.

------------------------------------------------

A continuación, podedes ler aquí os catros relatos premiados:

TOC 

A pesar da súa idade seguía conservando os rituais da superstición infantil, dándolles, co tempo, a forma dun trastorno compulsivo: comprobaba varias veces que a porta exterior tivese a chave pasada, que as ventás estivesen pechadas, que o gas quedase cerrado. As zapatillas ao pé da cama, perfectamente aliñadas. A roupa do día seguinte milimetricamente colocada.

Cando todo estaba en orde, deitábase. Na cama repasaba mentalmente todo o proceso: porta, ventás, gas… Ollar baixo a cama sería demasiado. Non puido evitalo, asomou a cabeza. Non había nada debaixo da cama.

Estaba case durmida. Pero, o gas… cerraría a panca totalmente? Parvadas! Ergueuse dun pulo para asegurarse. Quedou contrariada: as zapatillas espalladas, a roupa no chan, as ventás e a porta abertas… e ese olor a gas. Non era posible. Estaba certa de que todo quedara en orde, ou non… non sabía. Ía berrar, pero aguantouse para non espertar a ninguén. Repetiu todo o ritual.

Volveu, por fin, á cama. Tranquilizouna  o brazo do compañeiro de alcoba arredor da súa cintura e o seu alento na caluga. Pechou os ollos. Abriunos de novo. O terror apoderouse dela: acababa de caer na conta de que facía anos que vivía soa. 

Melina Pardo Ramos. 2º H BAC 

VILARMAIOR NO 31 DE OUTUBRO

Era un día normal, trinta e un de outubro dun ano coma calquera outro. Coma todos os anos, en Vilarmaior, os rapaces ás dez da noite colliamos os candís e iamos ata o cemiterio a xogar. Era costume visitar  todas as casas intentando asustar aos veciños, pero hoxe víase todo raro, a longa noite non deixaba apreciar o camiño. Ao chegar á última casa, fomos polo percorrido máis curto, e sen decatarnos xa estabamos no cemiterio. Empurrei a porta para entrar; sentina conxelada e quedei paralizada; oíase o forte vento que parecían voces, cando de súpeto se apagaron os candís dun sopro. Os rapaces empezaron a alterarse pero eu seguía paralizada, gritábanme e non reaccionaba. Pero, entre toda a escuridade apareceu un candil; estaba colgando e parecía que non o levaba ninguén. Empezaron a soar as campás da Igrexa, o candil achegábase cada vez máis a nós; e a medida que se aproximaba aumentaba o vento, malia que o seu candil non se apagaba. Eu non podía deixar de miralo, ata que meu irmán me agarrou e botamos a correr.

 Todos os rapaces din que era un veciño farto das nosas brincadeiras, pero eu sempre pensarei que esa noite xogamos coa morte.

Cristina Castro Freijomil.  2ºC BAC

O NOSO NOVO INFERNO

Todos coñecemos o clásico logo de Coca Cola, pero... alguén sabe a súa historia?

Eu fíxenme esa mesma pregunta e, despois, empecei a buscar na Rede. Descubrín varias cousas, como era de esperar: que era un símbolo antigo, algunha persoa... mais non puiden evitar fixarme nun enlace onde dicía que era un símbolo satánico, xa que nunha antiga lingua latinoamericana “Coca” significa “Noso” e “Cola”, “Inferno”. Esta teoría sostiña que a marca comercial xa nos estaba a dar certas advertencias. Seguín lendo máis sobre esta hipótese, a que por certo se chama Complectus, e continuaba dicindo que o seu slogan  deliciosa e refrescante, tamén está sacado desa lingua antiga e que quería dicir “bebe e morre”.

Despois disto, e xa canso de tanta estupidez, collín o portátil e púxenme a ver a televisión mentres tomaba unha Coca Cola, en forma de ironía á hipótese.

Nunha destas, mentres cambiaba de canle, vin unha noticia na que se dicía: “A xente morre por tomar Coca Cola”. Eu quedei abraiado e tirei o meu refresco pola ventá.

Decidín ir durmir mentres uns ollos vermellos me miraban dende un armario e se  retorcían de dor. Logo, saíu de dentro do roupeiro unha criatura semellante a un demo e díxome: “A curiosidade matou o gato, neno”, e,  acto seguido, atravesoume coas súas unllas longas e afiadas.

Roi González Casal, 3º C ESO

A CASA ENCANTADA

Era 31 de outubro e, coma calquera outro día, Xulia estaba na clase de Matemáticas. Era aburrida e púxose a falar con Carlos sobre o disfrace que levarían pola tarde. Estaban moi emocionados pensando no divertida que sería a festa de Samaín na casa de Marta, comendo doces e bailando todo o tempo. Tan contentos estaban que falaron demasiado alto e a profesora botounos fóra da aula.

Ao rematar a mañá, cada un foi á súa casa poñer o disfrace e logo ir á casa de Marta. Cando Xulia chegou estaba todo decorado con moitos adornos de Samaín, metía medo e todo! Ao entrar estaban todos os seus amigos: Marta levaba un disfrace de morcego, Carlos un de cabaza, Lois ía de momia e ela puxo o seu favorito: o de gato negro. Cando acabaron de merendar preguntáronlle á nai de Marta se podían pedir doces; dixo que si e comezaron a dar voltas polo barrio.

Despois de visitar moitas casas chegaron a unha un pouco estraña, pero decidiron chamar ao timbre igualmente. Apareceu unha señora coa cara tapada, non se podía recoñecer quen era. Preguntoulles que facían alí a esas horas da tarde cunha voz moi grave, que facía dubidar se era un home ou unha muller, e eles responderon que estaban a pedir doces. Ela díxolles que se os querían terían que acompañala ao interior da casa.

A Marta e a Xulia non lles parecía unha boa idea, pero Lois e Carlos parecían emocionados por saber que había no interior, así que decidiron seguilos. Ao entrar, a porta pechou facendo moito ruído, e a muller díxolles que como xa tiñan entrado non volverían marchar da casa, que quedarían nela o resto das súas vidas. Os nenos comezaron a pedir axuda a berros, pero ninguén os escoitaba. Entón, a muller descubriu a súa cara; era terrible, estaba desfigurada, e eles, ao vela, berraron ata quedar sen aire.

E así foi como morreron. 

Segundo din, as súas almas permanecen e permanecerán na casa por sempre. 

Sara López Villar. 2º ESO B