Gañadores do Certame "POESÍA E IMAXE"

O día 3 de marzo, entre os alumnos que presentaron traballos ao XXII Certame de Poesía e Imaxe, foron seleccionados os seguintes:

 

·      Martín Rivas Dopico (2° C ESO). Ilustrou “Tanto te escondiche, sol...”, un poemiña do "poeta da montaña", o mindoniense Antonio Noriega Varela (1869 - 1947).

·      Andrea Pena Ramón (2º H Bac). Ilustrou “Engano”, un poema de Pooyan Farmanbar, poeta iraniano moi novo (naceu en Rast no ano 2000) que escribe na súa lingua, o persa. A proposta é para o remate do poema, pero a nós gústanos o texto completo e achegámolo coa imaxe do traballo.

 

Parabéns aos premiados: fixeron uns traballos estupendos!

V Certame literario "Carmela Loureiro"

O Concello de Ferrol e a Coordinadora de Equipas de Normalización Lingüística de Ferrolterra  (CENL) convocaron o V Certame literario "Carmela Loureiro" como homenaxe a unha muller, profesora en Ferrolterra, presidenta da CENL durante anos, que dedicou o seu tempo e o seu saber á lingua e aos máis novos. A súa traxectoria persoal e profesional é un exemplo do labor anónimo e xeneroso de moitos profesionais do ensino na difusión da cultura e do idioma entre a mocidade.

Na fase interna do certame resultaron premiados os seguintes traballos:

1º CICLO----------------------------------------------------------------------------------------------------

MICROPOESÍA

AMOR?

Non  te quero, non te amo,

déixame en paz,

Non me pegues, non me mates,

déixame vivir!

Cortándome as veas, eu morro,

el contento.

 Alejandra Fernández Armada, 1ºA ESO

MICRORRELATO

“A VILA DO NECESITADO”

Largou a fume de carozo daquel lugar. Como o atoparan? Non podía seguir fuxindo toda a vida, iso tíñao claro, pero, que faría? Xa estaba escurecendo, e, sorprendentemente atopou un bo sitio onde esconderse...quedou durmido... Espertou algo canso e mareado, algo normal, porque o día anterior correra media maratón.

Cando se ergueu, mirou ao seu redor, e quedou asombrado. Xa non estaba no bosque... estaba ás portas dunha pequena aldea.

-Estou tolo -pensou– Estou remotamente tolo.

Pero non, a uns metros de alí había un home, ao que lle preguntou:

- Perdoa, onde estamos?

Ao que este contestou:
- Este non é un sitio calquera, aquí só veñen os que o precisan. Se quedas levará unha vida tranquila, pero cunha condición. se entras, non poderás volver saír....

Hugo Rodríguez Pérez.  1ºB ESO

“MALDITA ESTRADA”

Largou a fume de carozo daquel lugar, non tiña moi bos pensamentos; estaba no seu coche e viu algo moi estraño, unha persoa. Naquela estada na metade da nada onde non había civilización ningunha... unha nena pequena estaba descalza, o boneco e o pixama cheo de sangue...

Virouse, liscou e arrincou o coche a todo gas. Pasaron as horas... Chegou á casa... Eran as tres e trinta e tres da madrugada!!

Moita xente dicía que a esa hora algo maldito pasaba nos arrabaldes da vila. Saíu do coche con tino. Ela sempre lles daba creto aos contos. De súpeto, escoitou un berro, viña das entrañas da casa...

Non vivía con ninguén... Quedou paralizada, até que viu a rapaza de antes saír da súa casa, achegouse e díxolle: “Nunca debiches irte...” 

Botouse a chorar e dende entón o crime segue aberto...

A seguinte serás ti...

Ariana Domínguez Fernández. 2ºA ESO

2º CICLO----------------------------------------------------------------------------------------------------

MICROPOESÍA

"QUERÍAN QUE VOASE CON ELES..."

Querían que voase con eles.

O que non sabían era

que eu xa estaba no ceo.

Nayla Abeal Fernández. 3ºC ESO

MICRORRELATO

 “FUXIDA”

Largou a fume de carozo daquel lugar, o vestido arrastraba polo chan e non lle deu tempo a sorrir. As campás xa soaban e o cardado perdera volume, só os bos perfumes seguían a cheirar. Ao noivo saíanlle as bágoas. De súpeto entrou a alegría e o alivio, non soaba música nin había noiva, pero a felicidade era inmensa.

Martina Ameneiros Barreira. 3ºC ESO

BACHARELATO---------------------------------------------------------------------------------------------

MICROPOESÍA

"O BURATO"

Camiño por un burato negro,

estou asustada e perdida,

non lembro nada, todo está escuro,

levo moito tempo, non atopo o final!

Teño morriña, quero saír!

Este é o final, pero… non é o meu lar.

Mercedes Castro Freijomil 1ºA bach

"AS MELODÍAS"

Fannos ser como somos

os bailes da vida.

Podes bailar

ou quedo podes quedar.

Non o saberás

ata que empeces a bailar.

 Candela Torrente López. 1ºD bach

"LEMBRA"

Cara adiante, si, camiña, mais de vez en cando vira; vira e lembra,

lembra os mortos, os feridos, os que levan no corpo cicatrices

lembra os ledos, canfurneiros, cantareiros, satisfeitos e por que non, fachendosos

lembra ós teus; lembra ós alleos

cara adiante, si, camiña; acouga de vez en cando

sen esquecer que lembrando, adiantamos, camiñando

María Pillado Rico. 1ºE bach

                    "A GAIOLA"

Teño medo.

Non sei como saír de aquí.

Podo morrer

ou podo vivir.

Non sei en que pensaba

cando quixen entrar aquí.

 Laura Candal Marcos. 1ºF bach.

MICRORRELATO

"TODO REMATOU..."

Largou a fume de carozo daquel lugar.

O corazón latexáballe a mil por hora, as pernas xa non lle daban máis de si, e das mans pingáballe unha mestura de suor e sangue.

Miraba cara atrás constantemente, pero a rúa seguía baleira.

Sentou nun banco no medio dun parque a respirar, e un milleiro de imaxes apiñábanse na súa mente; o son do coitelo rompendo a pel, o líquido vermello brotando da ferida aberta... agora todo rematara, porén, a sensación de afogar non cesaba, e non puido evitar cravar o coitelo, aínda na súa man, no máis fondo do seu peito.

Agora si que todo rematou...

Mirou cara ao ceo e os últimos anos de vida pasaron por diante dos seus ollos. Os berros, os golpes, as malleiras... pero agora el estaba morto, e axiña ela tamén o estaría, só pensaba non atopalo no ceo...

 Raquel Sánchez Tuero. 1º C bach.

“EPIFANÍA”

Larguei a fume de carozo daquel lugar! Xa o sei, non era o correcto pero a idea de ser pai adolescente tomoume por sorpresa, non podía pensar, así que marchei. Entrei na cafetaría da rúa Real. Sentei e comecei a mirar ao meu arredor para fuxir dos meus pensamentos e entón vina, unha nena cun vestidiño e cuns zapatiños de charón, ollándome fixamente. Un home chamouna dende a porta, ela sorriume e coma unha fantasma tomou a súa man e marcharon xuntos. Nese momento souben o que tiña que facer, volvín sobre os meus pasos e atopeina nun banco chorando, sentei ao seu carón, puxen a man sobre a súa barriga e díxenlle:

‒ Será a nena máis fermosa do mundo!

Miroume, sorriu e fun o home máis feliz do mundo.

Ángel  Novo Barro, 1ºD bach

Lidia González

LIDIA GONZÁLEZ TEIJIDO ‒inesquecible alumna do noso centro e, con toda certeza, futura grande doutora‒ obtivo o mellor expediente nas probas de Selectividade de Galicia (13,96 sobre 14). No mes de xullo, a Universidade de Santiago de Compostela organizou un acto de homenaxe e recoñecemento aos mellores alumnos galegos no Palacio de Congresos e Exposicións de Galicia. No seu discurso en representación dos alumnos agasallados, Lidia, expuxo unhas palabras tan interesantes (a importancia dos soños, a adquisición e práctica dos valores...) que non merecen ser esquecidas. Están reproducidas na web do noso instituto, pero tamén as reproducimos aquí.

Lidia durante o seu discurso no Palacio de Congresos. Compostela.

Señor Reitor, autoridades representantes dos organismos e institucións, profesores, compañeiros e familiares, boas tardes a todos. En primeiro lugar gustaríame agradecer a vosa presenza neste día tan especial, así como o labor da Universidade de Santiago de Compostela organizando este conmemorable acto.

Hoxe teño a honra e o pracer de dirixirme a vós en nome de todos os estudantes que rematamos este ano o Bacharelato e realizamos as probas de acceso á universidade. Aínda que pode semellar unha tarefa difícil, representar un grupo tan rico e heteroxéneo, pódese dicir que todos os seus integrantes, entre os que me inclúo, compartimos nestes últimos anos experiencias que dalgunha maneira conectan as nosas historias e nos reúnen aquí hoxe. Esta viaxe, que nos levou ata este momento, parece imposible de recoller cunhas poucas palabras, pero de seguro será lembrada por todos nós coa intensidade que a caracteriza, e é que mentres tentabamos resistir esa carreira contrarreloxo, chea de nervios e tensión, semellaba que o tempo escapaba sen solución. Aínda así, non deixamos un minuto sen espremer e sen aproveitar, tendo sempre a mirada posta nas nosas esperanzas e nos nosos soños. Pero, como ben dixo o noso querido Castelao “o verdadeiro heroísmo consiste en converter os soños en realidades e as ideas en feitos”. Por iso, hoxe pódese dicir que todos nós somos heroes, experimentando as gratificantes sensacións que provoca ver os obxectivos cumpridos e obter o recoñecemento por todo o esforzo realizado, é agora cando despois de conseguir superar o desafío máis esixente, descubrimos como as nosas aspiracións cobran vida diante dos nosos ollos.

Non obstante, aínda que pareza que chegamos á meta, aínda somos pezas que se manteñen unidas grazas a todos os hoxe aquí presentes, que conseguiron que o día de mañá, antes que médicos, enxeñeiros, periodistas ou artistas, sexamos persoas. Os nosos profesores, que nos inculcaron valores coma o amor ao traballo ou a curiosidade intelectual e que nos transmitiron coñecementos para que, seguindo o exemplo da parábola dos talentos, os fagamos medrar, devolvendo á sociedade a esperanza que deposita cada día en nós. Pero tamén as nosas familias, que guiaron os nosos pasos dende o comezo desta aventura, e estiveron ao noso carón celebrando os nosos éxitos e apoiándonos nos momentos máis difíciles. Todos eles serviron de cimento para ir construíndo, pouco a pouco, esa escaleira que nos permitirá chegar a un lugar onde poderemos observar o mundo que nos rodea cunha nova visión, que nos descubra aquilo que permanecía agochado ata o de agora.

Así, imos decatándonos de que malia que despois dun duro traballo se atopa unha grata recompensa, aínda queda moito lenzo sobre o que pintar. E é que non se trata de como empeza a nosa historia, nin tampouco de como remata, é o camiño, as súas fochas e a forma en que as superamos o que nos fai medrar e ser mellores. De agora en diante tócanos loitar polo noso futuro, aquel que desexamos, sen deixar que os nosos medos ocupen o lugar das nosas ambicións.

Vivimos nun mundo no que debemos esforzarnos cada día por lograr unha sociedade que se vexa expresada nunha convivencia sa, un respecto mutuo e na cal a práctica dos valores non sexa unha casualidade. É por iso, que a educación, que comeza cunha simple pregunta, se constitúe hoxe como a arma máis poderosa, ademais de ser a mellor inversión para lograr un futuro no que non sexa suficiente con nacer persoas, senón que tamén teñamos que chegar a selo.

Así, non podo rematar doutra maneira que lembrando o meu paso polo Instituto Concepción Arenal, que ten a honra de levar o nome dunha gran muller, cunha vida protagonizada pola entrega e o compromiso que non só nos recorda a importancia de loitar por conseguir un mundo máis xusto, senón tamén o privilexio que supón poder acceder ao saber con dereito e liberdade. “Abride escolas e han de pechar os cárceres” foron algunhas das súas verbas máis célebres, palabras que sen dúbida demostran que aínda debemos seguir traballando para liberar unha sociedade prisioneira de si mesma.

(Podes ver o vídeo da súa intervención en http://tv.usc.es/mmobj/index/id/3624)

III Certame Carmela Loureiro

Suso Basterrechea, Lidia González, Jorge Suárez,  Inés Lamas, Cristovo Castro e a nosa Directora, María Estraviz.

O sábado, 13 de maio, no centro cultural “Torrente Ballester”, tivo lugar a entrega de premios do III CERTAME LITERARIO CARMELA LOUREIRO convocado conxuntamente polo Departamento de Normalización Lingüística do Concello de Ferrol e a Coordinadora de Equipas de Normalización Lingüística (CENL) de Ferrolterra.

Carmela Loureiro Montero foi profesora no IES “Fernando Esquío”de Neda e Presidenta da CENL moitos anos até a súa morte en maio do 2014. Dedicou o seu tempo e o seu saber á lingua e aos máis novos. A súa traxectoria persoal e profesional é un exemplo do labor anónimo e xeneroso de moitos profesionais do ensino na difusión da cultura e do idioma entre a mocidade.

O xurado estivo composto por Xil López (CENL), Álvaro Montes (Concelleiro de Normaliza-ción), Clara Vizoso García e Roi Saiz Mallo (alumnos propostos pola CENL) e a escritora María Casanova. Todos quixeron destacar a sorprendente e imaxinativa calidade dos orixinais presentados neste ano.

Nesta III Edición podía participar alumnado de Primaria, Bacharelato e Ciclos de todos os centros do concello e aqueles da comarca que forman parte da CENL. Dos 19 centros presentados achegáronse 83 traballos das tres categorías que había:

·         Microrrelato (menos de 150 palabras)

·         Micropoesía  (seis versos)

·         Microteatro  (menos de 600 palabras, novidade da pasada edición).

O noso Centro destacou entre todos os da comarca, obtendo tres premios na categoría de Bacharelato e Ciclos Formativos, un en cada modalidade.

• 1º premio de Micropoesía: Namorado o tempo de Inés Lamas Cartelle (2ºE Bac)
• 1º premio de Microteatro: A noite sen estrelecer de Cristovo Castro García (2ºC Bac)
• Accésit de microrrelatos: A inxenuidade dos máis teimudo de Lidia González Teijido (1º Bac)

Como premio, os gañadores das distintas categorías recibiron cadansúa tablet. Os traballos premiados serán publicados polo Concello en papel e en formato dixital.

Entregaron o premio Jorge Suárez, Alcalde de Ferrol e Pim Patinho, Presidenta do CENL.

Lidia González Teijido, Inés Lamas Cartelle e  Cristovo Castro García.

Os textos premiados foron os seguintes:

NAMORADO O TEMPO

Quizais o amencer

se fundiu co ocaso,

derretido o tempo.

Quizais a eternidade

sexa  o máis pequeno,

namorado o tempo.

Inés Lamas Cartelle

A INXENUIDADE  DO MÁIS TEIMUDO

Alto aí, un momentiño…! Quen lle dixo a vostede que a quería acompañar? Un paxariño, di? Pois non lle digo que non, que aínda son ben latriqueiros. Deixareino pensar, pero xa lle digo agora que non, que non vou con vostede. Que por que? Pois por que vai ser? Que lle vou dicir á muller e aos nenos? Que non, que non. Mire ben, que seguro que hai outro que a quere acompañar na súa viaxe. Así que teño que ser eu, non? Pois entón vai ter que convencerme. Que di que me promete? Vida eterna e un bo descanso? Pois dixérao antes! Apúntome! Aínda que… debería avisar primeiro na casa, non vaia ser que se asusten se non volvo á hora. Ai, xa os avisa vostede de contado? Entón amañado! Imos, logo?

Lidia González Teijido

NOITE SEN ESTRELECER

ACTO 1

A escena transcorre nun interior escuro, amplo e sombrío. Nela aparecen moitas persoas durmindo no chan. Entre elas atópase un neno duns dez anos, incapaz de durmir. O neno empeza a bufar. Nese intre un home algo maior decátase do neno e incorpórase para falar con el.

Home: Durme rapaz, que necesitas as forzas.

Neno: (Segue mirando ao teito) Non son capaz (incorpórase) o chan está moi frío.

Home: Xa o sei mais necesitas enerxía, faime caso.

Neno: Enerxía? (con curiosidade xira a cabeza cara o home) Para que?

Home: (Queda pensando un momento) Acaso hoxe é o teu primeiro día aquí?

Neno: Si, señor.

Home: Comprendo… (cun xesto lúgubre) Durme.

(Pasa un anaco e o home empeza a rezar)

Neno: Que fas?

Home. Outra vez? (o neno está bufando) Díxenche que durmises.

Neno: E eu díxenche que non podo. Que era iso que facías?

Home: Unha estrela.

Neno: Unha estrela (con curiosidade) .

Home: Si, unha estrela de David.

Neno: E que é iso?

Home: Un amuleto (case chorando) para nos protexer.

Neno: De que?

Home: Rapaz mira que es curioso, dos males, de que, se non?

Neno: Ah, (sen comprendelo ben, pausa) a verdade é que boto en falta ver as estrelas, na miña casa de Praga víanse moi ben.

(O home queda calado, sen saber ben que dicir)

Neno: Estás durmido?

Home. Si, cala.

Neno: É que teño que preguntarche algo.

Home: O que?

Neno: Ti sabes onde estamos?

Home: (Queda calado un momento, despois, con voz balbuciente, di) En Treblinka.

Neno: E iso que é?

Home: Unha especie de… (a punto de chorar) refuxio…

Neno: Ah, (pausa) e sabes cando poderei ver o ceo?

Home: Mañá ao espertar.

Neno: Pero eu quero ver o ceo de noite que é cando hai estrelas.

Home. Creme xa terás tempo de ver o ceo (case de maneira sarcástica) .

(O neno ao fin queda durmido)

ACTO 2

(Á mañá seguinte aparece una fila de soldados, a escena acontece no mesmo interior, a diferenza é que agora hai algo máis de luz.)

Soldado 1: Espertade! (berrando)

Soldado 2: Os nenos á esquerda e os adultos á dereita! (en ton ameazante)

(O home camiña cara á fila dereita cando de repente o neno o agarra do brazo)

Neno: Ao final non me contestaches.

Home: (Afundido)

Neno: Cando poderei ver o ceo?

Home: Moi pronto rapaz (case chorando acaricia o cabelo do neno), moi pronto…

FIN

Cristovo Castro García

Se queres ver máis fotos do acto, podes velas na seguinte presentación que proxectamos no vestíbulo do instituto.

III_Carmela_Loureiro - slide

View more presentations or Upload your own.

I Certame Literario "Carmela Loureiro"

Paula García Cabanas e Paula García Domínguez con
Faustino Seco, Director do IES "Concepción Arenal"

Dúas alumnas do noso instituto foron galardoadas no I Certame Literario “Carmela Loureiro” organizado polo Concello de Ferrol e a Coordenadora de Equipas de Normalización Lingüística de Ferrolterra (CENL). As afortunadas son Paula García Domínguez ( 2º D Bach.), que recibiu o Primeiro Premio  de Microrrelatos na categoría Bacharelato e Ciclos Formativos polo microrrelato “Un número máis” e Paula Freire Cabanas,  (2º G Bach) que, na mesma categoría,  levou un Accésit na modalidade de Micropoesía polo poema "Atenea veu ao mundo gritando".  NORABOA ÁS DÚAS!!!

Os textos galardoados son os seguintes: 

UN NÚMERO MÁIS por  Paula García Domínguez

Xa cho advertira... “Non lle creas”. Díxenche. “Non é como ti pensas”. Mais, como ías ti facerme caso.

Unha venda sobre os teus ollos. Unha felicidade da que non queres espertar, mentres as túas bágoas son rexeitadas por todo e por todos. Agochadas na vergoña do que nunca será visto nin oído. Un sorriso falso, con palabras que ti mesma queres crer. El quéreme. É a miña culpa. Ai!, se puidese emendar os meus erros...

Deixaron de ser caricias, senón horribles flores roxas na túa pel; melodiosas palabras tornáronse en berros recriminantes. Unha besta que, dende o principio, non se molestou en ocultar as súas fouces.

Unha alfombra vermella e brillante, apagada e repleta dunha vida efémera, foi o único que quedou de ti. O último que o teu corpo expresou. Xa non tes que ocultarte, non tes nome. Xa es coñecida como un simple número máis.

ATENEA VEU AO MUNDO GRITANDO por Paula Freire Cabanas

Atenea veu ao mundo gritando,

Declamando versos de guerra.

Espero que a miña nena cuspa lume,

e faga do mundo unha lareira.

        Chamádeme nai de dragóns,

        Serei a vosa Khaleesi.

Na seguinte presentación poderás ver imaxes da entrega dos premios.

I Certame literario Carmela Loureiro

More presentations from Elvira